Μου αρέσει να γράφω στόχους σε ένα όμορφο σημειωματάριο και μετά να τους σβήνω έναν έναν καθώς τους πραγματοποιώ. Να τους σβήνω με το σημαδάκι νι για να δείξω ότι έγιναν, όχι να τους διαγράφω, ώστε να θυμάμαι τι είχα γράψει κάτω από τη μουτζούρα. Δεν είναι μόνο στόχοι, είναι και όνειρα, όχι όνειρα ανέφικτα, αλλά δύσκολο να γίνουν αληθινά προς το παρόν. Έτσι κάποιες λίστες σβήνονται με λειψά νι στα κουτάκια. Συνήθως αυτά που δεν έκανα αντιγράφονται σε μία επόμενη λίστα, και ούτω καθεξής.
Μου αρέσει να γράφω με στυλό με λεπτη μύτη ή με ένα καλοξυσμένο μολύβι που μυρίζει ακόμα από την ξύστρα. Οι περισσότερες λίστες περιλαμβάνουν ταξίδια, βιβλία και εκθέσεις. Με τα ταξίδια έχω ένα πρόβλημα, γιατί τα μισά από αυτά ακυρώνονται. Και πάντα σε αυτά που ακυρώνονται έχω προπληρώσει τα εισιτήρια, τα οποία λόγω χαμηλής τιμής δεν αλλάζουν, οπότε εκτός από τα ταξίδια χάνω και τα λεφτά μου. Και κάποιες από τις εκθέσεις τελειώνουν πριν με αφήσουν οι υποχρεώσεις μου να πάω. Τα βιβλία είναι τα πιο φιλικά προς τον- ονειροπόλο- χρήστη. Είναι τα πιο πιστά. Και εγώ τους είμαι πιστή. Πάντα τα αγοράζω μετά την καταγραφή τους στη λίστα, και εκείνα περιμένουν στη βιβλιοθήκη υπομονετικά μέχρι να τα διαβάσω. Τα διαβάζω αφού πρώτα τα σφραγίσω με το ex libris μου, τα ξεφυλλίσω και τα μυρίσω. Δεν μπορώ να διαβάζω βιβλία δανεισμένα, θέλω να τα έχω δικά μου. Ούτε μπορώ να δανείσω εύκολα βιβλία, γιατί θέλω να τα τσαλακώνω μόνη μου, αν δανείσω βιβλίο και δω σελίδα τσακισμένη παθαίνω κατάθλιψη, μετά εγκεφαλικό και μετά πάλι κατάθλιψη.
Μόλις σκέφτηκα κάτι για την καινούρια λίστα μου.
Χαίρομαι που θα ξύσω το μολύβι μου και θα το καταγράψω.
Ακόμα κι αν δε γίνει ποτέ.
