hasta la vista, baby

όσο μεγαλώνεις αναζητάς λίγο πιο αληθινά πράγματα.

όχι, δεν είναι το τέλος του ρομαντισμού, ούτε η κυριαρχία του ρεαλισμού, της λογικής και δε συμμαζεύεται. ίσα ίσα, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το σεξ από τον έρωτα, τον οργασμό από το να είσαι ερωτευμένος, το να ταιριάζεις στο κρεβάτι και το να ταιριάζεις στη ζωή, το να καυλώνεις με ένα σώμα από το να καυλώνεις με ολόκληρη την ύπαρξη.. είναι ωραίο να τα έχεις όλα αυτά μαζί σε έναν άνθρωπο.. είναι πιο εύκολο αν τα βρεις, αλλά δύσκολο για να τα βρεις..

έτσι παύεις να ψυχανεμίζεσαι με απελπισμένους έρωτες.. καταλαβαίνεις πια ότι ένας απελπισμένος έρωτας δεν είναι παρά απομεινάρια εγωισμού και παράλογης θέλησης για μία δόση ναρκωτικού που θα σε ντοπάρει για λίγο μόνο, μέχρι η ανδρεναλίνη να κοπάσει από την επανάληψη της απελπισίας, και τη θέση της να πάρει μία άλλη δόση από ένα νέο ναρκωτικό που έχει παρεμφερή μορφή, μία άλλη δόση ανικανοποίητου, που όσο να'ναι σε συγκινεί και σε εξιτάρει περισσότερο από αυτό που έχεις στο βεληνεκές σου..

βαρέθηκα τους απελπισμένους έρωτες γιατί απλά δεν έχουν τη μαγκιά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

βαρέθηκα να λέμε ρομαντικό μονίμως το ανεκπλήρωτο, να λέμε σπουδαίο αυτό που χάσαμε, να λέμε ανυπέρβλητο αυτό που νέκρωσε γιατί ήταν ανίκανο να ανταποκριθεί στα θέλω μας, στις αδυναμίες μας, στις αλήθειες μας, σε αυτό που είμαστε τέλος πάντων. όχι δεν ήταν ανυπέρβλητο, ήταν ημιτελές, δειλό και τιποτένιο. και αν δεν ήταν αυτά τα πράγματα, απλά δεν ήταν για εμάς ρε φίλε, ίσως αυτός ο άνθρωπος προοριζόταν απλά για έναν άλλο, ήθελε άλλον, γούσταρε άλλον, σε έφτυσε, πώς το λένε.. δέξου το και συνέχισε τη ζωή σου.. όταν ακούω η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται και μαλακίες τούμπανα μου έρχεται να τραβήξω ό,τι έχω και δεν έχω..

άσε ρε φίλε, κι εμείς αγαπήσαμε. η πρώτη αγάπη ήταν πολύ έντονη, αλλά για να τη θυμηθώ πρέπει να σκεφτώ πρώτα και ύστερα δεν νιώθω τιποτα από όσα λένε για τις πρώτες αγάπες. και μπιλίβ μι ίμουν ντιπ ινλαβ για δυο χρόνια.. και δεν θα με αμφισβητήσεις.. εγώ είμαι ερωτευμενάκι και δίνομαι, δεν είμαι καμιά μη μου άπτου..

οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. φυσικά, γιατί όταν πεθάνουν παύουμε να σκεφτόμαστε αυτό που πραγματικά ήταν, τις ωραιοποιούμε, τις μεγαλοποιούμε, τους προσδίδουμε χαρακτηριστικά και ιδιότητες που ουδέποτε είχαν, και πολύ περισσότερο, βασίζουμε την ανύπαρκτη ευτυχία μας πάνω τους, κατηγορώντας τη μοίρα, τον καιρό, την τύχη, το γείτονα... που δεν μας έκατσε γιατί εμείς με αυτόν τον άνθρωπο θα ήμασταν ευτυχισμένοι.... φευ... αν ήταν θα είχες γίνει ήδη ευτυχισμένος κακόμοιρε άνθρωπε.. σταμάτα να κατηγορείς μονίμως την ανωτέρα βία.. σπάνια δεν έχουμε επιλογή.. 

σπάνια όμως, κυρίως όταν αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις..