Σήμερα είμαι πολύ απογοητευμένη.
Με αιτία αλλά και χωρίς αιτία. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα σοβαρό που με απασχολεί συνεχώς, αλλά το απωθώ γιατί δεν υπάρχει χρησιμότητα στο να το σκέφτομαι. Αυτό δημιουργεί ένα κλίμα αρνητικό, και έτσι μετά τα μικρά ασήμαντα με χαλάνε- χωρίς να έχουν από μόνα τους τη δύναμη να το κάνουν αυτό.
Όταν νιώθω έτσι προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Συνήθως κάποιες ιστορίες του παρελθόντος. Για να με βοηθήσει, παίρνω την αγαπημένη μου Μ. τηλέφωνο και αρχίζουμε να θυμόμαστε τραγελαφικά και μη.
Θα σου πω ένα μικρό περιστατικό που πάντα με κάνει να γελάω.
Χειμώνας 1999, Θεσσαλονίκη, πλατεία Ναβαρίνου. Έχω κάνει τρύπα στη μύτη και σέρνω τη Μ. που έχει έρθει να με επισκεφτεί από την Αθήνα να κάνει και αυτή. Φοβάται αλλά την πείθω ότι πραγματικά δεν πονάει καθόλου. Οκ, πάμε. Μπαίνουμε, τα διαδικαστικά κλπ κλπ, ο Σ. βάζει το σκουλαρίκι στο πιστολάκι, η Μ. κάθεται στα δύο μέτρα μακριά από αυτόν. "Από εκεί θα μου ρίξει;", λέει η Μ. έντρομη και εγώ δεν κρατιέμαι από τα γέλια.
Επίσης όταν δεν είμαι και πολύ καλά παίρνω την αδερφή μου και βρωμίζουμε το κάρμα μας θάβοντας πρώην γκόμενους. Ρίχνουμε τόσο γέλιο που αξίζει λίγη μπιχλίτσα στο κάρμα. Εξάλλου σίγουρα θα κάνουμε αργότερα κάποια καλή πράξη για να φρεσκαριστεί λιγάκι- το κάρμα ντε!
Τώρα τελευταία, όταν δεν είμαι και πολύ καλά, διαβάζω κι εσάς. Και δεν σας κρύβω ότι νιώθω πολύ καλύτερα.
