Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

ολ σταρ

Τα παλιά μου κόκκινα-φυσικά- σταράκια τα πέταξα, τρύπια και αποκαμωμένα πια, φεύγοντας από το σπίτι μου στο βερολίνο. Από τότε άρχισαν να συμβολίζουν για μένα την απόλυτη ελευθερία που έχασα- ή πέταξα; - γιατί η επιστροφή μου στην Ελλάδα συνέπεσε με ανάληψη πολλών άλλων ευθυνών- μωρά, δουλειά, σπίτι κλπ. Πάνε 5 χρόνια που γύρισα και όλο αυτό το διάστημα δεν είχα άλλο ζευγάρι.
ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΠΙΑ!
ΝΑΙ! ΑΓΟΡΑΣΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!

Το Σάββατο πήγα να πάρω παπουτσάκια στο μικρούλι μου, γιατί η πατουσίτσα του αρχίζει και μεγαλώνει επικίνδυνα- νομίζω ότι παίρνει και "αντρική μυρωδιά"( έλεος, μέχρι τώρα κάλτσες φόραγε, δηλαδή στα 15 τι θα γίνεται παναγίτσα μου!). Εν πάσει περιπτώσει δεν του χώραγαν αυτά που είχε και επειδή με μπρίζωσε η μάνα μου "τι θα βάλει το παιδί το τριήμερο" λες και θα παει στο πατρινό καρναβάλι το μωρό ενός έτους- μόλις περπάτησε- έσπευσα να του πάρω αθλητικα. Όπως καταλαβαίνεις η μανούλα είδε ένα καταπληκτικό μπορντοροδοκόκκινο ζευγάρι σταράκια με ροζουλί κορδόνια και όπως μου δήλωσε ο πωλητής, πετροπλυμένα και με ανατομικό καινούριο τέτοιο- πως το λένε- από μέσα.
Αποφάσισα φυσικά να τα πάρω και να δω με καινούριο μάτι μία εναλλακτική μορφή της ελευθερίας μου, που μπορεί να μην είναι πια απόλυτη, είναι όμως ανατομική και την έχω φέρει στα μέτρα μου για να την απολαμβάνω χωρίς να με ενοχλεί, να την προσαρμόζω και σε άλλες επιθυμίες, που εμπεριέχουν αυξημένες ευθύνες, γιατί δεν είναι όλη η απόλαυση της ζωής στην έλλειψη ευθυνών.. Δεν θα υπεισέλθω σε εννοιες λέξεων και φιλοσοφία του τύπου "μα και η απόλυτη ελευθερία έχει ευθύνες" γιατί άλλο παντελάκη μου και άλλο παντελή μου (ελπίζω να εννοώ το ίδιο με την παροιμία).
Φοράω τα καινούρια μου ανατομικά, γιατί περνάει η ηλικία και αρχίζουν οι αρθρίτιδες, και μπορντοροδοκόκκινα, γιατί τώρα πια ξέρω τις αποχρώσεις των χαλιών της γνωστής χαλιά-παρουσιάστριας (ωχ μπέρδεψα τους τόνους) σταράκια και είμαι ελεύθερη!!!
Είμαι πολύ χαρούμενη!
Σε φιλώ!

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥ
ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΓΕΝΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

Να κάνουμε ευχάριστο και όχι επώδυνο το να είσαι γυναίκα, οπουδήποτε στον κόσμο και αν έχεις γεννηθεί.

Και για να μην είμαι τόσο συγκαταβατική, αυτοί και αυτές που προκαλούν ή αναγκάζουν ή εκτελούν τέτοιες πρακτικές εν έτει 2010, ώστε να υφίστανται την αγριότητα της κλειτοριδεκτομής τα μικρά κοριτσάκια, όπως ήμασταν εγώ κι εσείς παιδάκια στα 6, τα 8, τα 12, θέλουν ΚΡΕΜΑΣΜΑ.

"Υπολογίζεται πως 120 με 140 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί τις συνέπειες της βλαβερής και επικίνδυνης αυτής πρακτικής και 3 εκατομμύρια κορίτσια εξακολουθούν να τίθενται σε κίνδυνο εξαιτίας της κάθε χρόνο".


Αυτά τα έχουν κάνει οι άντρες ανά τους αιώνες. Επειδή η φύση τους έδωσε @@ θέλουν να απαυτώσουν τον κόσμο όλο. Έλεος.
Μάλλον ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Άπειλο-απειλότελο-απειλότατο

Μέσω γουόκι-τόκι μου δήλωσε πριν ο γιος μου "μαμά σ΄αγαπάω μέχλι το απειλότελο". Αντικατάσταση το "λ" με "ρ". Τι άλλο να θέλω;
Εγω σ' αγαπώ μέχρι το απειλότατο. Και σένα και τον άλλον. Τον μικλό.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα. Λιποθύμησα κατά τις οκτώ και τριανταδύο πρώτα λεπτά. Για καλή μου τύχη τα μωρά μου είχαν κοιμηθεί. Για την ακρίβεια το ένα είχε κοιμηθεί- το μικρό- το άλλο - το μεγάλο- είχε λιποθυμήσει και αυτό λίγο πριν από εμένα. Θυμάμαι τη Λ. τη μαμά του Γ. που μου έλεγε ότι ο Γ. όταν ήταν μικρός είχε δύο ταχύτητες, φουλ σπιντ και οφ. Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει... Παλιά έβλεπα παιδάκια σαν το δικό μου- το μεγάλο- τώρα και απορούσα πώς γίνεται να τα αντέχει η μαμά τους και τι κάνει για να αντεπεξέλθει. Τώρα το ζω. Μόνο που τώρα δεν απορώ πώς γίνεται να τα αντέχεις γιατί η απάντηση είναι απλή: γιατί τα αγαπάς. Αλλιώς πραγματικά δεν υποφέρονται!!!
Αφού λοιπόν λιποθύμησα τόσο νωρίς, και συνηθισμένη να κοιμάμαι ελάχιστα τα τελευταία 4 χρόνια, ξύπνησα στις 5. Ξεκούραστη πάντως και με λαμπερό δέρμα. Καλά λένε πως αν κοιμηθείς νωρίς το βράδυ ξεκουράζεσαι. Ισχύει τελικά. Μόνο που δεν με παίρνει να κοιμάμαι στις 9 τα βράδια, γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κάνω εκτός από το να φτιάχνω λαμπερό δέρμα, χωρίς μπότοξ.
Το νέο της χθεσινής ημέρας είναι ότι η ξαδέ θα φύγει τελικά για Αμερική (πάλι). Το θέμα του μήνα θα είναι τώρα ποιος θα συνεφέρει τη θεία μου (πάλι).
Αυτός ο μήνας έχει ταξίδι εσωτερικού. Ο άλλος εξωτερικού. Πήρα και καινούρια μηχανή, κόκκινη, ελπίζω να μην την ξεχάσω πάλι, γιατί όπου πάω δεν έχω ποτέ μηχανή μαζί και φυσικά ούτε φωτογραφίες.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε αφήνω τώρα γιατί έχω δύο τρία πραγματάκια να κάνω: να τελειώσω μία εργασία, να γράψω δύο αγωγές και να αντιγράψω μία απόφαση, να μαγειρέψω, να παίξω- μάντεψε με ποιον, να κάνω μερικά επαγγελματικά τηλέφωνα, να πληρώσω λογαριασμούς, να πάω Τράπεζα γιατί σπάσαμε τον κουμπαρά και αν τα κρατήσω σπίτι θα τα φάω τα λεφτά του παιδιού, και δεν ξέρω γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι και κάτι άλλο θα προκύψει κατά τη διάρκεια της ημέρας. (Ειμαι χειραφετημένη γυναίκα βλέπεις και έχω τη δουλειά μου- την ανεξαρτησία μου. Έπρεπε να είχα παντρευτεί Σουηδό τελικά. Γαμώ τις φεμινιστικές σπουδές μου. Γαμώ.)