Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Λίστες και όνειρα

Μου αρέσει να γράφω στόχους σε ένα όμορφο σημειωματάριο και μετά να τους σβήνω έναν έναν καθώς τους πραγματοποιώ. Να τους σβήνω με το σημαδάκι νι για να δείξω ότι έγιναν, όχι να τους διαγράφω, ώστε να θυμάμαι τι είχα γράψει κάτω από τη μουτζούρα. Δεν είναι μόνο στόχοι, είναι και όνειρα, όχι όνειρα ανέφικτα, αλλά δύσκολο να γίνουν αληθινά προς το παρόν. Έτσι κάποιες λίστες σβήνονται με λειψά νι στα κουτάκια. Συνήθως αυτά που δεν έκανα αντιγράφονται σε μία επόμενη λίστα, και ούτω καθεξής.

Μου αρέσει να γράφω με στυλό με λεπτη μύτη ή με ένα καλοξυσμένο μολύβι που μυρίζει ακόμα από την ξύστρα. Οι περισσότερες λίστες περιλαμβάνουν ταξίδια, βιβλία και εκθέσεις. Με τα ταξίδια έχω ένα πρόβλημα, γιατί τα μισά από αυτά ακυρώνονται. Και πάντα σε αυτά που ακυρώνονται έχω προπληρώσει τα εισιτήρια, τα οποία λόγω χαμηλής τιμής δεν αλλάζουν, οπότε εκτός από τα ταξίδια χάνω και τα λεφτά μου. Και κάποιες από τις εκθέσεις τελειώνουν πριν με αφήσουν οι υποχρεώσεις μου να πάω. Τα βιβλία είναι τα πιο φιλικά προς τον- ονειροπόλο- χρήστη. Είναι τα πιο πιστά. Και εγώ τους είμαι πιστή. Πάντα τα αγοράζω μετά την καταγραφή τους στη λίστα, και εκείνα περιμένουν στη βιβλιοθήκη υπομονετικά μέχρι να τα διαβάσω. Τα διαβάζω αφού πρώτα τα σφραγίσω με το ex libris μου, τα ξεφυλλίσω και τα μυρίσω. Δεν μπορώ να διαβάζω βιβλία δανεισμένα, θέλω να τα έχω δικά μου. Ούτε μπορώ να δανείσω εύκολα βιβλία, γιατί θέλω να τα τσαλακώνω μόνη μου, αν δανείσω βιβλίο και δω σελίδα τσακισμένη παθαίνω κατάθλιψη, μετά εγκεφαλικό και μετά πάλι κατάθλιψη.

Μόλις σκέφτηκα κάτι για την καινούρια λίστα μου.

Χαίρομαι που θα ξύσω το μολύβι μου και θα το καταγράψω.

Ακόμα κι αν δε γίνει ποτέ.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Μαμάδες

Οι μαμάδες είναι τα πιο παράξενα πλάσματα στον κόσμο. Ώρες ώρες νομίζεις πως δεν κλαίνε ποτέ, δεν κουράζονται ποτέ, και όταν είσαι το παιδί τους νομίζεις ότι εκείνες ήταν πάντα έτσι, πως δεν γεννήθηκαν και αυτές μωρά, ούτε υπήρξαν έφηβες. Νομίζεις πως πάντα ήταν μαμάδες.
Και όταν πρόκειται για τη δική σου μαμά, είναι απλά τα πάντα.
Εκείνο που δεν μπορείς να καταλάβεις όταν είσαι μόνο παιδί, και όχι μαμά, είναι ότι η μαμά σου δεν είναι τα πάντα, ή για να είμαι ακριβέστερη, η μαμά σου είναι τα πάντα μέχρι να γίνεις η ίδια μαμά. Τότε καταλαβαίνεις τα πάντα, και ακόμα και αν η μαμά έχει χάσει λιγάκι από αυτό το πάντα που ήταν, την αγαπάς ακόμα πιο πολύ που επιτέλους αντιλήφθηκες πόσο σε αγαπά εκείνη. Οι μαμάδες- και όλοι οι άνθρωποι που γίνονται μαμάδες για διάφορους λόγους- είναι τα πιο παράξενα πλάσματα στον κόσμο.
Κι αν κλαις, είναι γιατί μεγαλώνεις, και κάθε μέρα αισθάνεσαι όλο και περισσότερα. Και να της λες συχνά πόσο την αγαπάς. Και να μη στενοχωριέσαι γιατί δεν θα πάθει τίποτα, γιατί οι μαμάδες δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα, γιατί είπαμε είναι τα πιο παράξενα πλάσματα στον κόσμο.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Σαν να έχει βαλθεί το σύμπαν να με τρελάνει.
Σήμερα ο γιος μου με ρώτησε "μαμα, όταν μεγαλώσουμε πολύ θα πεθάνουμε?"
Ταράχτηκα