οταν ήμουν 4 χρονών μια μέρα έβαλα τα κλάματα και πήρα αγκαλιά τη μαμά και της έλεγα "δε θέλω να πεθάνεις,σε παρακαλώ μην πεθάνεις" γιατί κάπου εκεί είχα καταλάβει κι εγώ πως ο κόσμος πεθαίνει.κι ακόμα ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην πάθει τίποτα η μαμά.όταν είμαι στη θεσσαλονίκη και γυρίζω σπίτι όταν έχει κοιμηθεί περνάει πάντα στιγμιαία απ το μυαλό μου πως κάτι έπαθε.και τώρα ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι η μοναξιά,δεν είναι η εγκατάλειψη,δεν είναι να μη συμβεί κάτι σε μένα. είναι μήπως συμβεί κάτι σε κείνη κι εγώ δεν είμαι εκεί.
και τώρα που τα γραφα αυτά έκλαιγα,χωρίς να χει προηγηθεί τίποτα.μάλλον παραείμαι υπερβολική.
Κορίτσι που ήθελες πολλά: Νόμιζα πως κανείς δεν έμπαινε σε αυτό εδώ το δωμάτιο, και χάρηκα πολύ που σε είδα! Δεν είσαι υπερβολική. Είσαι αγαπούλα!! Αυτό που έγραψα μόλις τώρα είναι μήνυμα για σένα, σε ευχαριστώ για τη χαρά που μου έδωσες!
2 σχόλια:
οταν ήμουν 4 χρονών μια μέρα έβαλα τα κλάματα και πήρα αγκαλιά τη μαμά και της έλεγα "δε θέλω να πεθάνεις,σε παρακαλώ μην πεθάνεις" γιατί κάπου εκεί είχα καταλάβει κι εγώ πως ο κόσμος πεθαίνει.κι ακόμα ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην πάθει τίποτα η μαμά.όταν είμαι στη θεσσαλονίκη και γυρίζω σπίτι όταν έχει κοιμηθεί περνάει πάντα στιγμιαία απ το μυαλό μου πως κάτι έπαθε.και τώρα ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι η μοναξιά,δεν είναι η εγκατάλειψη,δεν είναι να μη συμβεί κάτι σε μένα. είναι μήπως συμβεί κάτι σε κείνη κι εγώ δεν είμαι εκεί.
και τώρα που τα γραφα αυτά έκλαιγα,χωρίς να χει προηγηθεί τίποτα.μάλλον παραείμαι υπερβολική.
Κορίτσι που ήθελες πολλά:
Νόμιζα πως κανείς δεν έμπαινε σε αυτό εδώ το δωμάτιο, και χάρηκα πολύ που σε είδα!
Δεν είσαι υπερβολική. Είσαι αγαπούλα!!
Αυτό που έγραψα μόλις τώρα είναι μήνυμα για σένα, σε ευχαριστώ για τη χαρά που μου έδωσες!
Δημοσίευση σχολίου