Προσπαθούσα κάποια στιγμή να φανταστώ τις ψυχές όσων ανθρώπων γνωρίζω και να βρω μία φάτσα της φαντασίας μου που θα ταίριαζε στην ψυχή τους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλες αυτές οι προεκτάσεις της ψυχής σχηματίζονταν στη φαντασία μου σαν γερασμένες. Αυτή είναι η πιο ακριβής έκφραση για να περιγράψει τον τρόπο που απεικονίζονταν οι ψυχές στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αν είχα καθρέφτη των ψυχών δηλαδή έχω την αίσθηση ότι όλες θα καθρέφτιζαν υπερήλικα είδωλα. Μήπως πράγματι οι ψυχές είναι γηρασμένες; Μήπως ισχύουν οι θεωρίες μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης - είναι κάτι διαφορετικό;- και όχι ο ισόβιος και αναπότρεπτος θάνατος σώματος και ψυχής ταυτόχρονα και χωρίς κανένα οίκτο; Ωχ! Ξαφνικά θυμήθηκα εκείνη τη φορά που ίσως και να πέθανα για λίγο, αλλά αυτό δεν το ξέρω από ιατρικής άποψης γιατί κανείς δεν με είχε συνδέσει με μηχάνημα που να βλέπει την λειτουργία της καρδιάς μου.
Άρχισα να αναλογίζομαι τι να έχει νόημα άραγε στη ζωή. Ο έρωτας, η αγάπη, η υγεία; Συμπέρανα πως όλα αυτά είναι μέσα για να αντιληφθείς το νόημα της ζωής. Αν όμως είναι αυτά μέσα, τότε αντίστοιχα είναι και η μοναξιά, το μίσος, η αρρώστια, ο θάνατος. Ο θάνατος; Μήπως ο θάνατος είναι το νόημα της ζωής; Μήπως μόνο αυτός καθορίζει το νόημά της; Αλλά και πάλι αυτό δεν μου φαίνεται λογικό. Δεν συμπληρώνει το παζλ. Μήπως τελικά δεν έχει νόημα η ζωή; Ματαιότης ματαιοτήτων και τα λοιπά; Αφού θα πεθάνουμε γιατί να ζούμε; Τότε αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε. Ας ζήσουμε τουλάχιστον πριν πεθάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου