Ah du Berlin

Το όνειρό μου έγινε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο. Ένα μαγνητάκι που το έχει συνηθίσει τόσο πολύ το μάτι, που η ύπαρξή του στο χώρο δεν επιδρά πια με κανέναν απολύτως τρόπο στην καθημερινότητα. Απλά κάπου κάπου, κάθε πέντε με έξι μήνες, εντελώς τυχαία, πέφτει το βλέμμα πάνω του, λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου παραπάνω από φευγαλέα. Και ακολουθεί η σκέψη. Το όνειρό μου έγινε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο.

Ζούσα εκεί όταν το αγόρασα. Το μαγνητάκι που έγραφε Berlin με μαύρα γράμματα πάνω σε κίτρινο φόντο. Ήμουν ερωτευμένη με την πόλη. Και με τη ζωή επίσης. Όλα τα έβλεπα υπέροχα. Στα μάτια μου δεν υπήρχε τίποτα αρνητικό στην πόλη. Ζούσα ένα παραλήρημα ευτυχίας. Σαν να ήμουν ντοπαρισμένη με ενδορφίνες κάθε στιγμή της ημέρας. Σήμερα η ανάμνηση αυτή είναι αγκάθι. Ένα αγκάθι που βρίσκεται πάντα εκεί αλλά συνειδητοποιώ τον πόνο που προκαλεί μόνο όταν αγγίζω την πληγή που δημιούργησε όταν μπήκε στο σώμα μου, και δεν ξαναβγήκε ποτέ.

Το δόλωμα για να ερωτευτώ την πόλη ήταν η ανυπέρβλητη αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα. Πήγα προσκεκλημένη μίας φίλης που έκανε εκεί το μεταπτυχιακό της. Το Βερολίνο είναι εμποτισμένο με αυτήν την ελευθερία. Μπορεί να είναι πράγματι έτσι. Μπορεί απλά να είχε αυτήν την επίδραση πάνω μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα στο εξωτερικό μόνη, αφήνοντας πίσω γονείς, σχέσεις, φίλους και γνωστούς. Ούτε η πρώτη φορά που ήμουν μακριά από το σπίτι- έμενα σε διαφορετική πόλη από την οικογένειά μου ήδη έξι χρόνια. Δεν μπορεί, κάτι θα συμβαίνει με αυτήν την πόλη... Ή μήπως μόνο εγώ ένιωθα αυτήν την εξωφρενική ελευθερία να με πλημμυρίζει?

Η ελευθερία που ένιωθα στο Βερολίνο με έκανε να νιώθω φυλακισμένη οπουδήποτε αλλού. Για αυτό το λόγο δρομολόγησα τη μετακόμισή μου από το τρίτο κιόλας ταξίδι μου εκεί. Είχα προβλέψει τα πάντα. Δουλειά, χρήματα, σπίτι. Είχα ξεχάσει να υπολογίσω το πιο σημαντικό, τη ζωή.

Η σκλαβιά του έρωτα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το προφίλ της πόλης. Οι βερολινέζοι είναι εκ φύσεως, ή εκ πεποιθήσεως, άγνωστο, κάπως πιο ελεύθεροι στον έρωτα.