Η γόμα

Τότε που ζούσαμε με τη Μαργαρίτα στο Βερολίνο.

Έγραφα κάτι με μολύβι, είχα χάσει όμως τη γόμα μου. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και διέσχισα όλο το σπίτι ως την άλλη άκρη που βρισκόταν το δωμάτιο της Μαργαρίτας.

"Μαργαριτάκι, μπορείς να μου δώσεις μια γόμα?" Κι εκείνη με σοβαρό ύφος, και κάπως προσβεβλημένο, μου απαντά κοφτά: "Δεν έχω. Δεν κάνω ποτέ λάθη". Ξαφνιασμένη από την ατάκα προς στιγμήν σάστισα και αμέσως μετά ξεσπάσαμε ταυτόχρονα σε γέλια. Η Μαργαρίτα, συμφωνούμε όλοι σ' αυτό, είναι η βασίλισσα του λάθους. Και για να είμαστε ακριβέστεροι και ίσως πιο δίκαιοι απέναντί της, είναι η βασίλισσα του συνειδητού λάθους. "Το ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά έτσι γουστάρω να κάνω".

Με αφορμή το αστείο, αρχίσαμε να μηρυκάζουμε τις παλιές μας προσωπικές ιστορίες, επικεντρώνοντας την ανάλυση στα λάθη του παρελθόντος. Είπαμε για τότε που ήμαστε μικρές και "δεν ξέραμε" και κάναμε λάθη, για τότε που ωρυόταν η μία ή η άλλη - εναλλάξ- για το πόσο λάθος σχέση, άντρα κλπ. έχει η άλλη και η τελευταία απαντούσε : "ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά.... (εναλλακτικά εγώ τον θέλω, "τον αγαπάω", "για λίγο μόνο", θα τον χωρίσω την άλλη βδομάδα και άλλα παρόμοια.

Πότε είμαι σίγουρη ότι θα ξεφουρνίσει κάποιο τραγικό ψέμα?

Όταν αρχίζει την πρότασή της με το "ειλικρινά..."