Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Στο μεταξύ έχουν συμβεί τόσα και άλλα τόσα.
Αυτήν την περίοδο με απασχολεί πολύ το ζήτημα του θανάτου. Για την ακρίβεια το έχω συνεχώς μέσα στο μυαλό μου. Δεν το ξεχνώ ποτέ καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας. Νομίζω ότι με επηρέασε σχετικά η ολική νάρκωση στην καισαρική. Σου βάζουν τη μάσκα στο χειρουργείο και μετά τίποτα. Απίστευτο. Η εμπειρία του να χάνεις τον κόσμο, να σβήνουν όλα έτσι απλά. Ξαφνικά ένα πλαφ και το μηχάνημα κλάταρε. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Καμία συναίσθηση του εαυτού σου, κάτι ρε παιδί μου, μία ιδέα έστω, τίποτα.
Και ενώ εσύ κοιμόσουν, οι άλλοι ζούσαν τη δική τους εκδοχή. Οι άνθρωποί μου περίμεναν έξω να δουν το μωρό και εμένα. Το μωρό το είδαν αμέσως, εγώ άργησα λόγω κάποιας επιπλοκής. Παρ' όλα αυτά, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ενδεχομένως η επιπλοκή να με σκότωνε και εγώ απλά να έπαυα να υπάρχω χωρίς τίποτα παραπάνω. Μόνο αυτό.
Αυτό το σβήσιμο είναι που με έχει επηρεάσει ψυχολογικά. Μάλλον γιατί έλπιζα ότι κάτι γίνεται μετά το θάνατο και τώρα φοβάμαι ότι δεν γίνεται απολύτως τίποτα.
Αυτή η σκέψη με βασάνιζε στα 9 μου χρόνια, όταν έχασα έναν αγαπημένο θείο. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το θάνατο. Θυμάμαι πως κάθε βράδυ ρωτούσα τη μαμά μου "πού πάμε όταν πεθαίνουμε". Εκείνη μου απαντούσε "μέχρι τότε, θα έχουμε ζήσει πολλά χρόνια, θα έχουμε κάνει αυτό, εκείνο, το παράλλο..." αποφεύγοντας φυσικά την ουσία της ερώτησης. Αυτό δεν έδινε καμία απολύτως παρηγοριά στην παιδική μου ψυχή. Το ερώτημα με ξαγρύπνησε 2 χρόνια τότε και μία μέρα απλώς εξαφανίστηκε. Αυτό περιμένω να γίνει και τώρα. Μόνο να το ξεχάσω γίνεται. Ούτε να το απαντήσω ούτε να προσαρμόσω τη ζωή μου ανάλογα. Είμαι ελαφρώς τρομοκρατημένη πάντως. Γιατί νιώθω ότι στη ζωή μας το μόνο που κάνουμε είναι να αποφεύγουμε τη σκέψη του θανάτου.
