Έχω κοκκινήσει λιγάκι από τον ήλιο. Ωραία, σκέφτομαι, αυτό το έχω συνδυάσει με το καλοκαιράκι στο μυαλό μου.

Λίγα ρούχα, πολλή όρεξη. Θάλασσα, αεράκι, ξαπλώστρες και αντηλιακά με άρωμα καρύδα.

Θυμάμαι τη Χαλκιδική και την άμμο της. Ένα μαγαζί τρομερό και φοβερό, που είναι στην άκρη του κόσμου....

Άραγε υπάρχει ακόμα;

Και τι άλλο από τότε υπάρχει ακόμα;

Κι αν είναι εκεί η θάλασσα και το χρώμα της, εγώ υπάρχω όπως τότε;

Πόσο ερωτεύτηκα και πόσο αγάπησα από τότε; Ή δεν μετριέται έτσι ο χρόνος;

Αν δεν μετριέται έτσι, πώς ξεχωρίζει κανείς τις μέρες που περνούν;