Τζιέρι μου..

Τζιέρι μου..

Σπλάχνο μου..

Καρδιά μου..

Ψυχή μου..

Το τραγούδι των Sleepin Pillow θα σε οδηγήσει σε μένα..

Masterpiece

Αποφάσισα να..

.. αρχίσω τη διπλωματική σοβαρά τώρα.

.. καθιερώσω μέρες αποκλειστικότητας, κατά τις οποίες θα κάνω ένα πράγμα μόνο και δεν θα τρελαίνομαι να τα κάνω όλα.

.. μη φοβάμαι τόσο πολύ.

.. μην τρέχει το μυαλό μου.

.. λέω όχι.

.. δείχνω στους δικούς μου ανθρώπους πώς νιώθω, ενίοτε να το λέω κιόλας, γιατί παίζει να μην παίρνουν χαμπάρι.

.. απορρίπτω με μεγαλύτερη αυστηρότητα, που δεν επιδέχεται διαπραγμάτευση από τους άλλους, όταν είμαι σίγουρη ότι δεν θέλω κάτι ή δεν μου ταιριάζει.

.. βάλω πρόγραμμα στα πράγματα που χωρίς αυτό ναυαγούν.

.. μην βάλω όρια σε ό,τι αποτυγχάνει παταγωδώς αν το προγραμματίσεις με κάποιο τρόπο.

Οι αποφάσεις μου αυτές έχουν να κάνουν όχι με την επικείμενη αλλαγή χρονιάς,

αλλά με την επελθούσα αλλαγή διάθεσης.

Σας φιλώ..

ασυνάρτηση

Αυτό δεν είναι ανάρτηση. Είναι ασυνάρτηση. Έχω πιει τα ποτηράκια μου και μου έρχονται όλα μαζί..

Χιόνισε, ναι. Κάνει κρύο, ναι. Και μπορεί να μην έχω κρασί στο ψυγείο, έχω όμως στο υπόγειο εφτά βαρέλια, και το υπόγειο είναι μόλις 11 σκαλιά μακριά. Και ο μπαμπάς φέτος έφτιαξε το δεύτερο καλύτερο κρασί της ζωής του. Το πρώτο το ήπιαμε (250 κιλά σε μία σεζόν ζωή να έχουμε) τρία χρόνια πριν- ένα καταπληκτικό μερλό, που παρόμοια με αυτό στο Παρίσι τα αγόραζα με 25 ευρώ το ποτήρι (φαντάσου πόσο πίνεις αν είναι και γκράτις- ε; ε;).

Το θέμα είναι ότι βάζω το κρασί μου, φτιάχνω ατμόσφαιρα, το δέντρο στολισμένο, μουσικούλα, τα μωρά νανάκια, και πίνω το κρασί μόνη ρε πούστη. Στο λαιμό μου κάθεται! Έχω δει πως δεν γίνεται να βγαίνω συχνά, οπότε αποφάσισα να μαζεύω τις μέρες και να δραπετεύω ένα τριήμερο το μήνα. Αυτό το μήνα έχει... ταράν ταράν : Θεσσαλονίκη. Είμαι κατενθουσιασμένη.. Αλήθεια.. Μου έλειψε η Θεσσαλονίκη μου.. κάποτε ήταν το σπίτι μου.. έχω μία υποψία ότι είχα αφήσει εκεί και την καρδιά μου.. κανείς δεν ξέρει..

Σήμερα αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Όχι όλους, μόνο αυτούς που θεωρώ ανθρώπους. Σήμερα κάνω σαν έφηβη. Δεν ακούω διάφανα κρίνα, μετά από την ανάρτηση της νανάς ακούω madrugada. Αυτό το λέω για τον κάθυ, γιατί ξέρει αυτός.

Σήμερα πίνω κόκκινο κρασί και θυμάμαι την γεύση της μπύρας στο στόμα ενός παλιού έρωτα. Λυπάμαι που έχασα χρόνο και χαίρομαι που κέρδισα τη ζωή μου πίσω. Αποφάσισα να θάψω τις ενοχές μου και να μην νιώθω πως χρειάζεται να δικαιολογώ τα πάντα στους άλλους- κάνω έτσι, γιατί έτσι γουστάρω στην τελική.

Μέχρι πριν λίγες μέρες ένιωθα πως τα αγόρια μου θα με μισήσουν κάποτε γιατί χώρισα τον πατέρα τους. Ξέχασα να θυμηθώ πως εκείνος με έβλεπε να κλαίω κάθε μέρα από τότε που γέννησα τον μικρό και ποτέ δεν με ρώτησε γιατί. Ούτε με αγκάλιασε χωρίς να μιλάει. Όταν αφήσαμε το μωρό στο νοσοκομείο και εγώ πάλι έκλαιγα, γιατί ήταν μόνο δύο εβδομάδων και αρρώστησε και έπρεπε να μπει σε θερμοκοιτίδα και εγώ δεν μπορούσα να μείνω μαζί του, αλλά πήγαινα κάθε μέρα να το δω, δεν μου κράτησε το χέρι. Πέρασαν μήνες χωρίς μία αγκαλιά και ένα φιλί. Χωρίς τίποτα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα πεθάνω. Δεν νομίζω ότι το ξέρει, δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί έπαψα να είμαι χαρούμενη. Η' μάλλον αναρωτήθηκε αλλά δε ρώτησε, γιατί βαριόταν να ακούσει. Πήρα δύναμη κάποια στιγμή και έτρεξα για συνέντευξη μεταπτυχιακού. Με πήραν. Αυτό με κράτησε από την τρέλα τον περασμένο χειμώνα. Νομίζεις ότι αν τα ήξεραν αυτά τα αγόρια μου θα με μισούσαν; Και όχι μόνο αυτά..

Να ξέρετε δεν νιώθω τίποτα για αυτόν πια. Έχω φύγει εδώ και καιρό.

Η καρδιά μου αρχίζει και γεμίζει σιγά σιγά.. Νομίζω ότι κερδίζω πίσω τον εαυτό μου..

Και ο μεγάλος μου έχει γίνει πιο χαρούμενο παιδί τον τελευταίο καιρό. Μου είπε στο αυτοκίνητο προχθές: μαμά έχεις παρατηρήσει ότι δεν βάζω πια μαύρο χρώμα στις ζωγραφιές μου; κόντεψα να τρακάρω. είναι μόνο πέντε χρονών. νομίζω ότι από το καλοκαίρι που χώρισα είμαι ευτυχισμένη, και κάνω το παιδί μου ακόμα πιο ευτυχισμένο. έχει φύγει η μαυρίλα από πάνω μου, το νιώθω..

Καλή σας νύχτα

Το παραδέχομαι, με πήρε ο ύπνος, άνθρωπος είμαι λύγισα!!

Πήγα τον μεγάλο σχολείο. Ο μικρός δεν είναι ακόμα δύο και τον έχω παρεούλα τα πρωινά, όταν δεν έχω δουλειά οπότε και αναλαμβάνει η νταντά - η μάνα μου δηλαδή.

Είχα ξενυχτήσει το βράδυ διαβάζοντας- ναι αλήθεια λέω. Και το πρωί, την ώρα που ο μικρός ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και έπινε γαλατάκι, με πήρε ο ύπνος λίγο πιο δίπλα στον άλλο καναπέ. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε και τι έγινε στο ενδιάμεσο- τον μέτρησα μετά: πέντε δάχτυλα σε κάθε χέρι, δύο μάτια, δύο πόδια, καλά σε γενικές γραμμές- γλυτώσαμε τα χειρότερα, αλλά ξύπνησα από ένα θόρυβο και κάτι που με κοπάνησε στο κεφάλι, για την ακρίβεια στο μέτωπο. Δεν κατάλαβα τι ήταν, ο μικρός είχε πάρει κάτι και με χτύπησε στο μέτωπο, έτσι ξύπνησα ξαφνικά. Δεν έδωσα σημασία, μια και γύρω γύρω ήταν παντού παιχνίδια και έτσι αγουροξυπνημένη όπως ήμουν. Κάποια ώρα μετά, όταν πήγα στο μπάνιο, κόντεψα να μείνω από τα γέλια. Φαρδιά πλατιά στο μέτωπό μου η δικηγορική μου σφραγίδα..