ασυνάρτηση

Αυτό δεν είναι ανάρτηση. Είναι ασυνάρτηση. Έχω πιει τα ποτηράκια μου και μου έρχονται όλα μαζί..

Χιόνισε, ναι. Κάνει κρύο, ναι. Και μπορεί να μην έχω κρασί στο ψυγείο, έχω όμως στο υπόγειο εφτά βαρέλια, και το υπόγειο είναι μόλις 11 σκαλιά μακριά. Και ο μπαμπάς φέτος έφτιαξε το δεύτερο καλύτερο κρασί της ζωής του. Το πρώτο το ήπιαμε (250 κιλά σε μία σεζόν ζωή να έχουμε) τρία χρόνια πριν- ένα καταπληκτικό μερλό, που παρόμοια με αυτό στο Παρίσι τα αγόραζα με 25 ευρώ το ποτήρι (φαντάσου πόσο πίνεις αν είναι και γκράτις- ε; ε;).

Το θέμα είναι ότι βάζω το κρασί μου, φτιάχνω ατμόσφαιρα, το δέντρο στολισμένο, μουσικούλα, τα μωρά νανάκια, και πίνω το κρασί μόνη ρε πούστη. Στο λαιμό μου κάθεται! Έχω δει πως δεν γίνεται να βγαίνω συχνά, οπότε αποφάσισα να μαζεύω τις μέρες και να δραπετεύω ένα τριήμερο το μήνα. Αυτό το μήνα έχει... ταράν ταράν : Θεσσαλονίκη. Είμαι κατενθουσιασμένη.. Αλήθεια.. Μου έλειψε η Θεσσαλονίκη μου.. κάποτε ήταν το σπίτι μου.. έχω μία υποψία ότι είχα αφήσει εκεί και την καρδιά μου.. κανείς δεν ξέρει..

Σήμερα αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Όχι όλους, μόνο αυτούς που θεωρώ ανθρώπους. Σήμερα κάνω σαν έφηβη. Δεν ακούω διάφανα κρίνα, μετά από την ανάρτηση της νανάς ακούω madrugada. Αυτό το λέω για τον κάθυ, γιατί ξέρει αυτός.

Σήμερα πίνω κόκκινο κρασί και θυμάμαι την γεύση της μπύρας στο στόμα ενός παλιού έρωτα. Λυπάμαι που έχασα χρόνο και χαίρομαι που κέρδισα τη ζωή μου πίσω. Αποφάσισα να θάψω τις ενοχές μου και να μην νιώθω πως χρειάζεται να δικαιολογώ τα πάντα στους άλλους- κάνω έτσι, γιατί έτσι γουστάρω στην τελική.

Μέχρι πριν λίγες μέρες ένιωθα πως τα αγόρια μου θα με μισήσουν κάποτε γιατί χώρισα τον πατέρα τους. Ξέχασα να θυμηθώ πως εκείνος με έβλεπε να κλαίω κάθε μέρα από τότε που γέννησα τον μικρό και ποτέ δεν με ρώτησε γιατί. Ούτε με αγκάλιασε χωρίς να μιλάει. Όταν αφήσαμε το μωρό στο νοσοκομείο και εγώ πάλι έκλαιγα, γιατί ήταν μόνο δύο εβδομάδων και αρρώστησε και έπρεπε να μπει σε θερμοκοιτίδα και εγώ δεν μπορούσα να μείνω μαζί του, αλλά πήγαινα κάθε μέρα να το δω, δεν μου κράτησε το χέρι. Πέρασαν μήνες χωρίς μία αγκαλιά και ένα φιλί. Χωρίς τίποτα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα πεθάνω. Δεν νομίζω ότι το ξέρει, δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί έπαψα να είμαι χαρούμενη. Η' μάλλον αναρωτήθηκε αλλά δε ρώτησε, γιατί βαριόταν να ακούσει. Πήρα δύναμη κάποια στιγμή και έτρεξα για συνέντευξη μεταπτυχιακού. Με πήραν. Αυτό με κράτησε από την τρέλα τον περασμένο χειμώνα. Νομίζεις ότι αν τα ήξεραν αυτά τα αγόρια μου θα με μισούσαν; Και όχι μόνο αυτά..

Να ξέρετε δεν νιώθω τίποτα για αυτόν πια. Έχω φύγει εδώ και καιρό.

Η καρδιά μου αρχίζει και γεμίζει σιγά σιγά.. Νομίζω ότι κερδίζω πίσω τον εαυτό μου..

Και ο μεγάλος μου έχει γίνει πιο χαρούμενο παιδί τον τελευταίο καιρό. Μου είπε στο αυτοκίνητο προχθές: μαμά έχεις παρατηρήσει ότι δεν βάζω πια μαύρο χρώμα στις ζωγραφιές μου; κόντεψα να τρακάρω. είναι μόνο πέντε χρονών. νομίζω ότι από το καλοκαίρι που χώρισα είμαι ευτυχισμένη, και κάνω το παιδί μου ακόμα πιο ευτυχισμένο. έχει φύγει η μαυρίλα από πάνω μου, το νιώθω..

Καλή σας νύχτα