Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα. Λιποθύμησα κατά τις οκτώ και τριανταδύο πρώτα λεπτά. Για καλή μου τύχη τα μωρά μου είχαν κοιμηθεί. Για την ακρίβεια το ένα είχε κοιμηθεί- το μικρό- το άλλο - το μεγάλο- είχε λιποθυμήσει και αυτό λίγο πριν από εμένα. Θυμάμαι τη Λ. τη μαμά του Γ. που μου έλεγε ότι ο Γ. όταν ήταν μικρός είχε δύο ταχύτητες, φουλ σπιντ και οφ. Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει... Παλιά έβλεπα παιδάκια σαν το δικό μου- το μεγάλο- τώρα και απορούσα πώς γίνεται να τα αντέχει η μαμά τους και τι κάνει για να αντεπεξέλθει. Τώρα το ζω. Μόνο που τώρα δεν απορώ πώς γίνεται να τα αντέχεις γιατί η απάντηση είναι απλή: γιατί τα αγαπάς. Αλλιώς πραγματικά δεν υποφέρονται!!!

Αφού λοιπόν λιποθύμησα τόσο νωρίς, και συνηθισμένη να κοιμάμαι ελάχιστα τα τελευταία 4 χρόνια, ξύπνησα στις 5. Ξεκούραστη πάντως και με λαμπερό δέρμα. Καλά λένε πως αν κοιμηθείς νωρίς το βράδυ ξεκουράζεσαι. Ισχύει τελικά. Μόνο που δεν με παίρνει να κοιμάμαι στις 9 τα βράδια, γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κάνω εκτός από το να φτιάχνω λαμπερό δέρμα, χωρίς μπότοξ.

Το νέο της χθεσινής ημέρας είναι ότι η ξαδέ θα φύγει τελικά για Αμερική (πάλι). Το θέμα του μήνα θα είναι τώρα ποιος θα συνεφέρει τη θεία μου (πάλι).

Αυτός ο μήνας έχει ταξίδι εσωτερικού. Ο άλλος εξωτερικού. Πήρα και καινούρια μηχανή, κόκκινη, ελπίζω να μην την ξεχάσω πάλι, γιατί όπου πάω δεν έχω ποτέ μηχανή μαζί και φυσικά ούτε φωτογραφίες.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε αφήνω τώρα γιατί έχω δύο τρία πραγματάκια να κάνω: να τελειώσω μία εργασία, να γράψω δύο αγωγές και να αντιγράψω μία απόφαση, να μαγειρέψω, να παίξω- μάντεψε με ποιον, να κάνω μερικά επαγγελματικά τηλέφωνα, να πληρώσω λογαριασμούς, να πάω Τράπεζα γιατί σπάσαμε τον κουμπαρά και αν τα κρατήσω σπίτι θα τα φάω τα λεφτά του παιδιού, και δεν ξέρω γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι και κάτι άλλο θα προκύψει κατά τη διάρκεια της ημέρας. (Ειμαι χειραφετημένη γυναίκα βλέπεις και έχω τη δουλειά μου- την ανεξαρτησία μου. Έπρεπε να είχα παντρευτεί Σουηδό τελικά. Γαμώ τις φεμινιστικές σπουδές μου. Γαμώ.)