και μετά γίνεται

κι έρχεται μία μέρα που όλα είναι καλά.
και μετά λες δεν γίνεται καλύτερα.
και μετά γίνεται.

ε, αυτή είναι η ζωή γαμώτο μου..

βόλτες και ηλιοβασιλέματα

ρε συ τι ωραία βόλτα που με έκανες με τη μηχανή..
τι μυρωδιές καλοκαιρινές ήταν αυτές..
και κείνα τα νυχτολούλουδα που μόλις είχαν ανοίξει..
ο αέρας στο πρόσωπο, οι στροφές σαν να χορεύεις..
πόσο μου είχε λείψει μία βόλτα με μηχανή και δεν το ήξερα..
πόσος καιρός πάει..

τι άλλο μπορεί να μου έχει λείψει και δεν το ξέρω..
και δες λίγο πώς βγήκε αυτή η φωτογραφία με το ηλιοβασίλεμα..

όχι δες! 

πόσο γλυκά έρχεται και σε τυλίγει ο θάνατος..
πόσο κουράγιο χρειάζεται για να κρατηθείς στη ζωή.. να μην αφήσεις το χέρι..
όσο πανικοβάλλεσαι λίγο πριν φτάσει, τόσο γλυκαίνεσαι με το χάδι του..
σαν τις σειρήνες και το τραγούδι τους..
έλα εδώ όμως τώρα, γιατί το τώρα είναι τόσο λίγο..
ενώ αυτός κρατάει για πάντα..
κάνε το τώρα να κρατήσει για πάντα..
μην αφεθείς..
σ' αγαπάω..

who can say why your heart cries

Who can say
where the road goes
where the day flows..

 ..only time..

And who can say
if your love grows
as your heart chose..

..only time..

Who can say
why your heart sighs
as your love flies..

  ..only time..

And who can say

why your heart cries

when your love lies.. 

..only time..

Who can say

when the roads meet

that love might be

in your heart

And who can say

when the day sleeps

if the night keeps

all your heart..*

Είσαι εκεί.. 

σε βλέπω..

σε μυρίζω..

στην κανέλα και τη βανίλια.. 

σε άκουσα..

στους ήχους της ανατολής..

σήμερα σε ακούω σε αυτό.

*lyrics from "only time" by enya

Κλειστό λόγω ζέστης

Θα επανέλθω με την πτώση της θερμοκρασίας.
Μέχρι τότε να περνάτε καλά.
Και να θυμάστε: όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές!
Σας φιλώ
j.

Thessalonique

Λόγια μεγάλων γυναικών- Jerry Jedelou

Έχω γνωρίσει πολλούς άνδρες με μεγάλο πέος
                     αλλά κανέναν με μεγάλους όρχεις.
                                                          Jerry Jedelou


Για πιο αργκό αποτελέσματα παρακαλώ όπως αντικαταστήσατε τις λέξεις "πέος" και "όρχεις" με τις γνωστές και μη εξαιρετέες λέξεις, και θα προκύψει μία από τις πιο βαρύγδουπες δηλώσεις της υπογραφούσης.
Επίσης να δοθεί προσοχή στη διατύπωση: δεν υποστηρίζεται ότι δεν υπάρχουν, αλλά ότι η δηλούσα δεν έχει διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την ύπαρξή τους.
Ευχαριστώ.

Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου

Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου μού χαμογέλασε ύποπτα την πρώτη φορά που τον είδα μπαίνοντας στο σπίτι του..

Με έκανε βόλτα καθισμένη στο τιμόνι του ποδηλάτου του, σε έναν αστικό δρόμο κάτω από μεγάλα δέντρα, ενώ εγώ χαχάνιζα σα δεκαπεντάχρονο και τσίριζα κάπου κάπου..

Έφερε από το φούρνο φρέσκα ζεστά ψωμάκια με χοντρό αλάτι αποπάνω..

Με έκανε να πεθαίνω στα γέλια ψωνίζοντας στο σούπερ μάρκετ..

Ακολούθησε το λεωφορείο μου με το ποδήλατο και με χαιρετούσε ενώ τον χάζευα από το παράθυρο.. 

Ήρθε μαζί μου στο πάρτυ του 6ου ορόφου και με κοιτούσε από την άλλη πλευρά του δωματίου με πονηρό βλέμμα, φορούσε καρώ μπερέ και ήταν το πιο όμορφο αγόρι εκεί μέσα..

Είχε τη μία μέρα ράστα και την επόμενη ένα ξυρισμένο κεφάλι..

Έχωνε το πρόσωπό του μέσα στα μαλλιά μου και με ζέσταινε με την ανάσα του..

Με πήγε στο αεροδρόμιο και περίμενε μέχρι να εξαφανιστώ από το οπτικό του πεδίο, κι ας είχε να κοιμηθεί δύο μέρες..

Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου έχει ένα δωμάτιο που βουλιάζει μέσα στο χάος..

Μου μιλά ισπανικά ενώ δεν είναι η μητρική του..

Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου έχει μαλλιά με δαχτυλίδια γύρω από το πρόσωπο και μία ελιά στο μάγουλο και με κάνει να θέλω να είμαι το πιο γλυκό κορίτσι του κόσμου..

Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου μεγάλωσε και έγινε ο πιο γλυκός άντρας του κόσμου.

Θέλω..

Θέλω..
να πιούμε πάλι λίγο αψέντι.. να σε δαγκώσω στο λαιμό..
να σε πάω μία μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο, χωρίς μουσική, να τραγουδάς..
το μεγάλο φεγγάρι του αυγούστου και την άμμο να μπλέκεται στα δάχτυλα των ποδιών.. άσε θα ψάξω για τα παπούτσια μόλις φέξει λιγάκι..
ένα βράχο δικό μου στην παραλία εκείνη, τη λουσμένη στο φως..
ένα πάρτυ γενεθλίων με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, να μεθάμε και να χορεύουμε μέχρι να λιποθυμήσουμε με τη σειρά, ο ένας δίπλα στον άλλο..
να σπάσω το τηλέφωνο για πάντα.. 
να βάζουμε εμείς μουσική για όλο το βράδυ..
να μαστουρώσω από χαρά.. 
εκείνο το ταξίδι..


και ξέρεις τι;
γίνονται.. όλα αυτά που θέλω γίνονται..

"Στις ελεύθερες κυνικές μας σχέσεις"

το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο FAQ 128 (20.1-26.01.2011),σελ.16

και δυστυχώς δεν το βρήκα online οπότε το αντιγράφω..

Πέσαμε σε νιρβάνα...

Μ.: Ήταν την περασμένη Τετάρτη, όταν, φορτωμένοι με παράδοξα καλή διάθεση, οι τρεις μας γνωστοί άγνωστοι αναπληρώναμε τις ποσότητες αλκοόλ που μας αναλογούσαν και κάπου μεταξύ 2ου και 3ου τζιν, ανάμεσα στις προπόσεις που είχαμε καταπιαστεί να κάνουμε, η Άλλη δίπλα μου ξεστόμισε με τη North της στο χέρι "Στις ελεύθερες κυνικές μας σχέσεις". Όταν είχαμε μιλήσει για τις παλιές αγάπες, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, την αληθινή αγάπη, εκείνη μιλούσε για τον απόλυτο κυνισμό;

Α.: Sex sex sex, όλα γύρω του γυρίζουν! Ναι , λοιπόν, στις ελεύθερες κυνικές μας σχέσεις, όπου κανείς δεν εκμεταλλεύεται κανέναν και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Μ.: Και ναι, οι ελεύθερες σχέσεις είναι σαν τα fast food, εύκολες, ανέξοδες, γλυκιές κι εθιστικές...! Εύκολες γιατί μπορείς να τις βρεις ακόμη και σ' ένα μπαρ Τετάρτη βράδυ για ποτό, ανέξοδες γιατί κανείς δε χρωστάει σε κανέναν, γλυκές γιατί καθένας παίρνει στο τέλος αυτό που θέλει κι εθιστικές γιατί  το σεξ παύει να θεωρείται ταμπού και καταλήγει σε μια απολαυστική "χοληστερίνη" σε τριψήφιο αριθμό, αφού επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ χωρίς συναισθηματική εμπλοκή. Κι όταν πολλά βράδια περνούν με Sex and the city και παγωτό σοκολάτα- βατόμουρο στην αγκαλιά παραδίδοντας μαθήματα απενοχοποίησης και αθεράπευτου Samantho-φτιαγμένου κυνισμού, φαίνεται πως οι συναισθηματικά εξιδανικευμένες ερωτικές σχέσεις αρχίζουν να απομυθοποιούνται... Τουλάχιστον ας ήταν το παγωτό Nirvana!

A.: Έχουμε χάσει τον ρομαντισμό μας, δηλαδή; Μα, δεν χρειάζονται και τέτοιες στάσεις στη ζωή, για να είμαστε ικανοί να ξεχωρίσουμε ποιος μπορεί να σταθεί δίπλα μας, αλλά κι αν εμείς μπορούμε να σταθούμε στο πλευρό κάποιου; Δεν έχει το σώμα όχι μόνο ανάγκες, αλλά και δύναμη; Και χημεία; Και οι δύο ξέρουμε πως δεν πρόκειται για τον έρωτα που διαβάζαμε στα παραμύθια, μα για εκείνον που τουλάχιστον θα μας χαρίσει μερικές ειλικρινείς όμορφες στιγμές. Ίσως γιατί τα μάτια, απαλλαγμένα από τα φίλτρα του έρωτα, μπορούν πιο εύστοχα να διακρίνουν την αλήθεια του ανθρώπου δίπλα τους..

ΥΓ. 1:Γιατί δεν μπορώ να βρω πουθενά πλέον το Nirvana με τα καρύδια και την καραμέλα;

One more cup of coffee 'fore I go..

Pablo

..Y una a una las noches

entre nuestras ciudades separadas

se agregan a la noche que nos une..

Σε χαζεύω που χαζεύεις έξω από το παράθυρο..

Έχω συνάχι αυτές τις μέρες και δεν σε θέλω πάρα πολύ.. γιατί δεν μπορώ να σε  μυρίσω..  

γίνεται να μη σε θέλω πάρα πολύ αυτές τις μέρες μόνο;

αν αυτό γινόταν κάποια χρόνια πριν θα σε χώριζα αμέσως. 

νόμιζα, παλιά, ότι πρέπει να σε θέλω πολύ κάθε μέρα. 

μετά κατάλαβα ότι είμαι άνθρωπος..

τρέχεις. 

πάνω- κάτω, δεξιά- αριστερά.. 

όχι μόνο για δουλειές. 

είσαι σαν αγρίμι στο κλουβί. δεν ξέρεις τι σου φταίει. δεν ξέρεις τι θες. 

ή μάλλον ξέρεις. θες επιτυχία για το όνειρό σου, θες σχέση, και θες και παιδί. ω ναι.. 

θες αγαπησιάρικο έρωτα, αχαλίνωτο σεξ, απόλυτη αγάπη, 

και θες ταυτόχρονα ένταση, ηρεμία, γαλήνη και αναστάτωση. 

να εναλλάσσονται περιοδικά για να νιώθεις ζωντανός. 

αυτή είναι η τελειότητα. 

ακόμα όμως και αν κατακτήσεις την τελειότητα, ακόμα και αν αυτή κρατήσει "για πάντα", 

και πάλι θα έρθει μία στιγμή που θα νιώθεις πάλι αγρίμι στο κλουβί.

γιατί έτσι είναι η ζωή.

το τι είσαι εσύ φαίνεται από αυτό που θα κάνεις.

όχι από αυτό που θα πεις. αυτό που θα κάνεις.

και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και αυτά - ίσως κυρίως αυτά- που δεν θα μάθει ποτέ ο άλλος- ή καλύτερα αυτά που νομίζεις ότι δεν θα μάθει ποτέ.

τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο. 

αυτό το ξέρεις καλύτερα από πολλούς άλλους. 

κάποιοι λένε ότι για τις σχέσεις δεν πρέπει να προσπαθείς. 

ό,τι πάει από μόνο του είναι οκ, αλλιώς καλύτερα σχόλασμα.

κι αυτό έχει ένα δίκιο. με την έννοια όμως να μην σπρώχνεις με το ζόρι κάτι που δεν τραβάει. 

όχι με την έννοια του να μην προσπαθείς για αυτό.

τρώγεσαι με τα ρούχα σου. 

πάλι.

λιώνεις τις παντόφλες πέρα δώθε.

στέλνεις σπασμωδικά μηνύματα. 

τα οποία κατά κανόνα τα πληρώνεις εκ των υστέρων, απλά επειδή στην ουσία δεν εννοείς αυτά που γράφεις.

συνήθως σε άτομα οικεία- έστω και κατά την πεποίθησή σου οικεία. 

οι πρώην ανταποκρίνονται στα μηνύματα μόνο αν είναι στην ίδια φάση  με σένα, 

αλλιώς σε ξέρουν και δεν πιστεύουν αυτά που λες. 

και καλά κάνουν.

και μετανιώνεις αμέσως μετά την ανταπόκριση. 

γιατί τελικά δεν ήταν αυτό που νόμιζες ότι νιώθεις.

δεν νιώθεις άσχημα, λες δεν υποσχέθηκα και τίποτα. 

εδώ είσαι λάθος όμως. 

γιατί γεννάς προσδοκίες στους ανθρώπους με τα λόγια σου.

μεγαλόστομα, μεγαλόπνοα λόγια που όμως δεν απευθύνονται στο άτομο που τα στέλνεις, 

έχουν να κάνουν μόνο με τη δική σου ανάγκη να νιώσεις.

ο άλλος όμως δεν το ξέρει αυτό, και αν αφεθεί, και αν σε πιστέψει, έχασε.

γιατί νιώθεις πως νέκρωσες, νιώθεις πως θες τη δόση σου, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, ούτε αν θα πληγωθεί κάποιος χωρίς λόγο.

κλείνεις ραντεβού για καφέ, ανόητα, από αυτά που κλείνουν όσοι δεν μπορούν να τρέξουν στην αγκαλιά που θέλουν, 

ή αν δεν ξέρουν ποια είναι αυτή, σε μία αγκαλιά, όπως την θέλουν.

κάθε καφές σε γεμίζει με μία ακόμα τρύπα.

αλλά αυτό το ήξερες ήδη.

hasta la vista, baby

όσο μεγαλώνεις αναζητάς λίγο πιο αληθινά πράγματα.

όχι, δεν είναι το τέλος του ρομαντισμού, ούτε η κυριαρχία του ρεαλισμού, της λογικής και δε συμμαζεύεται. ίσα ίσα, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το σεξ από τον έρωτα, τον οργασμό από το να είσαι ερωτευμένος, το να ταιριάζεις στο κρεβάτι και το να ταιριάζεις στη ζωή, το να καυλώνεις με ένα σώμα από το να καυλώνεις με ολόκληρη την ύπαρξη.. είναι ωραίο να τα έχεις όλα αυτά μαζί σε έναν άνθρωπο.. είναι πιο εύκολο αν τα βρεις, αλλά δύσκολο για να τα βρεις..

έτσι παύεις να ψυχανεμίζεσαι με απελπισμένους έρωτες.. καταλαβαίνεις πια ότι ένας απελπισμένος έρωτας δεν είναι παρά απομεινάρια εγωισμού και παράλογης θέλησης για μία δόση ναρκωτικού που θα σε ντοπάρει για λίγο μόνο, μέχρι η ανδρεναλίνη να κοπάσει από την επανάληψη της απελπισίας, και τη θέση της να πάρει μία άλλη δόση από ένα νέο ναρκωτικό που έχει παρεμφερή μορφή, μία άλλη δόση ανικανοποίητου, που όσο να'ναι σε συγκινεί και σε εξιτάρει περισσότερο από αυτό που έχεις στο βεληνεκές σου..

βαρέθηκα τους απελπισμένους έρωτες γιατί απλά δεν έχουν τη μαγκιά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

βαρέθηκα να λέμε ρομαντικό μονίμως το ανεκπλήρωτο, να λέμε σπουδαίο αυτό που χάσαμε, να λέμε ανυπέρβλητο αυτό που νέκρωσε γιατί ήταν ανίκανο να ανταποκριθεί στα θέλω μας, στις αδυναμίες μας, στις αλήθειες μας, σε αυτό που είμαστε τέλος πάντων. όχι δεν ήταν ανυπέρβλητο, ήταν ημιτελές, δειλό και τιποτένιο. και αν δεν ήταν αυτά τα πράγματα, απλά δεν ήταν για εμάς ρε φίλε, ίσως αυτός ο άνθρωπος προοριζόταν απλά για έναν άλλο, ήθελε άλλον, γούσταρε άλλον, σε έφτυσε, πώς το λένε.. δέξου το και συνέχισε τη ζωή σου.. όταν ακούω η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται και μαλακίες τούμπανα μου έρχεται να τραβήξω ό,τι έχω και δεν έχω..

άσε ρε φίλε, κι εμείς αγαπήσαμε. η πρώτη αγάπη ήταν πολύ έντονη, αλλά για να τη θυμηθώ πρέπει να σκεφτώ πρώτα και ύστερα δεν νιώθω τιποτα από όσα λένε για τις πρώτες αγάπες. και μπιλίβ μι ίμουν ντιπ ινλαβ για δυο χρόνια.. και δεν θα με αμφισβητήσεις.. εγώ είμαι ερωτευμενάκι και δίνομαι, δεν είμαι καμιά μη μου άπτου..

οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. φυσικά, γιατί όταν πεθάνουν παύουμε να σκεφτόμαστε αυτό που πραγματικά ήταν, τις ωραιοποιούμε, τις μεγαλοποιούμε, τους προσδίδουμε χαρακτηριστικά και ιδιότητες που ουδέποτε είχαν, και πολύ περισσότερο, βασίζουμε την ανύπαρκτη ευτυχία μας πάνω τους, κατηγορώντας τη μοίρα, τον καιρό, την τύχη, το γείτονα... που δεν μας έκατσε γιατί εμείς με αυτόν τον άνθρωπο θα ήμασταν ευτυχισμένοι.... φευ... αν ήταν θα είχες γίνει ήδη ευτυχισμένος κακόμοιρε άνθρωπε.. σταμάτα να κατηγορείς μονίμως την ανωτέρα βία.. σπάνια δεν έχουμε επιλογή.. 

σπάνια όμως, κυρίως όταν αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις..

i 'll be missing you.. / really?

Δεν ξέρω αν μας λείπει ποτέ στην ουσία κάποιος άνθρωπος της ζωής μας, ή αν μας λείπει ο εαυτός μας όπως ήμασταν τότε, μαζί του, εκείνη την περίοδο. Είναι απαίσιο πράγμα να μένεις εγκλωβισμένος στη χίμαιρα μίας αίσθησης που έχει περάσει για πάντα στη σφαίρα του παρελθόντος, και κατ' επέκταση του ανέφικτου. Είναι απαίσιο να προσπαθείς να ανακαλέσεις σκέψεις και συναισθήματα που υπήρξαν κάποτε. Ό,τι έχει γίνει είναι ανεπανάληπτο, από όποια πλευρά και αν το δεις. Είναι φυλακή να μη βγάζεις καινούριες φωτογραφίες, παρά να ανοίγεις κάθε μέρα τα κουτάκια σου και να βλέπεις μόνο πεθαμένους.
Έρχεται στο μυαλό μου μία από τις πρώτες δυνατές ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Παραλιακό μπαράκι, καλοκαίρι, μόλις έχει αρχίσει ο ήλιος να πέφτει, στη θάλασσα από το μεσημέρι, μαυρισμένη, ερωτευμένη τέρμα γκάζια, μουσική, μαγιό, αλάτι στους ώμους και αντιηλιακό καρύδα παντού, ουζάκι στο ποτήρι, ουζάκι στη γεύση του φιλιού του, χαμόγελα, όνειρα, μαγεία.. και σκουντάω το ποτήρι μου.. πάει να πέσει, φέρνει μία πλήρη περιστροφή χωρίς να χυθεί το περιεχόμενο και εκεί είναι το σημείο που εγώ το πιάνω.. ταχυδακτυλουργικά! Δεν γινόταν να πέσει το ποτήρι με τίποτα, σκέφτομαι, όχι, αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει ανάποδα.. μόνο μαγεία αυτή η στιγμή.. μόνο.. 
Νόμιζα πως θα σε αγαπώ για πάντα, και ίσως από μία πλευρά να ισχύει αυτό. Από σένα κρατάω αυτήν και άλλες πολλές στιγμές, υπάρχει λόγος όμως που δεν κράτησα κι εσένα ολόκληρο, δεν υπάρχει;
Καταχωρήθηκε.. :-)


Και αυτό από τότε..

masterpiece

Πιάνω την πένα μου να γράψω στο χαρτί τα όσα συνέβησαν σήμερα. Γεμίζω τα χέρια μου με μελάνι, αλλά δεν μετανιώνω που την προτιμώ από το πληκτρολόγιο. Ο ήχος της, όταν γρατζουνάει το χαρτί, με αποζημιώνει από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της καθημερινής καταγραφής των ασημαντοτήτων μου, αυτών που καμιά φορά το ανάστημα γίνεται λίγο μεγαλύτερο όταν αποτυπώνονται πάνω στα χρωματιστά μου τετράδια.

Ραντεβού στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Αυτό που είναι πάντα εκεί. Στέκεται αγέρωχο, παίζοντας το ρόλο του σκηνικού για πολλές από τις πρωινές περιπλανήσεις μου αλλά και τις βραδινές μου εξόδους. Δεν είμαι σίγουρη αν θα πρόσεχα κάποια μικρή μετατόπισή του, ενδεχομένως απλά να κουτουλούσα πάνω του- τα βήματα είναι μάλλον ασυναίσθητα μετρημένα έτσι ώστε τα πράγματα γύρω μου να έχουν τη θέση τους, επιτρέποντας υπό προϋποθέσεις τις κινήσεις μου. Αν κάποιος το πάρει όμως, το σκηνικό μου δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.

Κοίτα την κάμερα αγοράκι, σε τραβάω!

Κι εγώ σ΄αγαπάω...

Όχι, σε τραβάω είπα...

Α, ναι, τράβα λοιπόν!!

Μα τον αγαπώ κιόλας, τον αγαπώ τρελά. Από τις πρώτες μας συναντήσεις οι μάσκες έπεσαν. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έμαθα να είμαι ο εαυτός μου μέσα από εκείνον. Εγώ, γυμνή, εκτεθειμένη στο πιο έντονο φως της ημέρας. Χωρίς φόβο, με δέος ενίοτε. Σαν να έπρεπε πάντα να είναι έτσι, σαν να μην αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί, πώς, πόσο, για πόσο.. Έτσι απλά και φυσικά σαν την ανάσα μας, αβίαστα..

Τα βιολιά στο κομμάτι που ακουγόταν δημιουργούσαν έντονη την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, της προσμονής, της λαχτάρας για κάτι που ήταν στο μεταίχμιο αλλά δεν ερχόταν ακόμα, παρά μόνο όταν θα το αποφάσιζε τελικά το ίδιο. Ξαφνικά η μουσική σταματά και η φωνή του τραγουδιστή, με συνοδεία έναν απόκοσμο ήχο, έρχεται σαν λύτρωση να σε σώσει από την αιωνιότητα..

Είσαι το αριστούργημά μου, είπα, και έκλεισα τα μάτια.

*στιγμή που γεννήθηκε στο μυαλό μου ακούγοντας το masterpiece των Sleepin Pillow 

Berlin, I now have to let you die..

There is thunder in Berlin
We fell down under a moving sky
When you walked into the room tonight
Lighting took hold of my heart for a while
You are all that I want
You are all that I need
Snow will come and cover this town
If we freeze I want to freeze next to you
City lights shine overheads
I never want to leave you
You are all that I want
You are all that I need
You are all that I've longed for this wintertime
You are all that I need


..you ruled my life for a long time
                                              i now have to let you die..

Μπινελικέισον

Επειδή γενικότερα ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι, νομίζω ότι θα πρέπει να το κόψεις το άθλημα.
Νταξ. Δεν ποστάρω και καψουροτράγουδα στο φατσοβιβλίο γαμώ την πουτάνα μου. Είναι μία που μα την παναγία θα την διαολοστείλω, τιγκα στον Καρρά και την Πέγκυ Ζήνα και δώστου "δεν αντέχω" και ξαναδώστου "σ΄αγαπώ ακόμα" και ξαναδώστου "τα βεγγαλικά σου μάτια" (τα μπουρδέλα), νταξ κυρά μου και μεις πονέσαμε, δεν κάναμε έτσι.
Σόρι για τα γαλλικά ρε παιδιά αλλά έχουμε και μία άλφα παιδεία που δεν μπορεί να κρυφτεί.


Πέρα από αυτό, κλείνω περίπου σαράντα ώρες όρθια- ξύπνια εννοώ, γιατί έχω κάτσει και επί του καναπέως λιγάκι. Έχω γίνει λίγο ζόμπι. Η κατάθλιψη μας χτύπησε την πόρτα. Δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Όλα περνάνε. Ένα μόνο δεν περνάει και αυτό δεν τολμώ ούτε να το σκεφτώ. 
Κυρίες και κύριοι, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ακόμα δεν έχουμε μάθει αυτόν το γαμημένο το λόγο. Το σύμπαν έχει μπλακ χιούμορ και τέτοια. Και άλλες μαλακίες που διαβάζουμε και τις πιστεύουμε, ή όχι, αναλόγως του τι μας βολεύει.


Ρε πάλι σόρι για το γαλλικό, αλλά δεν ξέρω τι έπαθα σήμερα.
Ρε συ φλονς τι κάναμε σήμερα στο γαμομάθημα γιατί σε έχω και έννοια..

Πώς φτιάχνεις καφέ φίλτρου με γεύση καραμέλα

Φτιάχνεις καφέ φίλτρου απλό,  χωρίς γεύση.
Φτιάχνεις στα μικρά σου τσάι με γεύση καραμέλα.
Γυρίζεις το κεφάλι σου για δύο δευτερόλεπτα αλλού και τσουπ!
Η επόμενη γουλιά του καφέ σου έχει γεύση καραμέλα..


Μαγικό.......

Περί φωτογραφιών ο λόγος

Οι φωτογραφίες μού αρέσουν πολύ.. Να τις χαζεύω, να τις βάζω εδώ κι εκεί στο σπίτι, να τις κλείνω σε όμορφα κουτιά και μετά από καιρό να τις ανακαλύπτω.. μαζί με μία νέα πραγματικότητα, ιδωμένη υπό το πρίσμα του εκάστοτε νέου μου εαυτού. Η αγάπη μου για τις φωτογραφίες πήρε μία νέα τροπή, όταν άρχισα κάποιες στιγμές να βλέπω πως αρκούσε μία όμορφη φωτογραφία για να με κάνει να χαρώ ξεχνώντας το παρόν. Ναι, αρχικά αυτό ήταν το καλό της υπόθεσης.. είναι ωραίο.. δε λέω..
Μέχρι που ένιωσα ότι οι φωτογραφίες μου έδιναν ένα άλλοθι, ένα άλλοθι που δεν ήθελα και δεν χρειάζομαι σε καμία περίπτωση. Το άλλοθι ότι έχω ζήσει αυτά τα όμορφα πράγματα, ότι είναι πολλά, ή αρκετά, ότι έχω κάνει και αυτό και το άλλο, έχω πάει εκεί κι εκεί, και αχ τι ωραία.. σαν να είναι οι φωτογραφίες το μόνο που έμεινε..
Ξέρω ότι δεν είναι οι φωτογραφίες καθεαυτές, αλλά η σημειολογία τους, το πρόβλημα της ψυχολογίας μου που το ανάγω εκεί, αλλά πολλές φορές θέλουμε το έναυσμα για να σκεφτούμε κάτι και συχνά παρομοιάζουμε καταστάσεις για να γίνει η αλήθεια μας πιο εύπεπτη, ακόμα και σε μας τους ίδιους. Κάτι σαν τους αρχαίους που προσωποποίησαν έννοιες για να τις κάνουν αντιληπτές στον κόσμο, κάτι σαν σχηματοποίηση της σκέψης, μετάλλαξής της σε κάτι απτό..
Από εκεί ξεκινώντας, δηλώνω απερίφραστα στον εαυτό μου ότι δεν είναι αυτά μόνο τα όσα έχω ζήσει,  και ότι εξακολουθώ να είμαι ζωντανή- και πολύ μάλιστα- και ότι μέχρι να πεθάνω θα είμαι ζωντανή και τίποτα δεν θα μου πάρει τη ζωή μου από τα χέρια. Δεν είναι αναμνήσεις μόνο η ζωή μου, δεν είναι παρελθόν, είναι ένα τεράστιο μέλλον και ένα ακόμα πιο συγκλονιστικό παρόν που γαμώ το κέρατο θα το ζήσω μέχρι να πονέσει.. Και η αγάπη μου ξεχειλίζει την καρδιά, και αυτό θα γίνει ένα όμορφο τατουάζ..
Και έχω μπόλικες ακόμα φωτογραφίες να τραβήξω, άπειρους τοίχους να γεμίσω, ένα σωρό μέρη να πάω.. και για να μην ξεχνιέμαι .. και όμορφα χείλη να φιλήσω..

I love Sleepin Pillow

but i guess you have already figured that out..

And my obsession is ..

rewind vs forward

Πόσες φορές δε θες να γυρίσεις πίσω σ' εκείνη τη στιγμή.. αυτήν πριν το πρώτο φιλί, πριν το πρώτο άγγιγμα, πριν ειπωθούν τα λόγια που λαχταράς ν΄ακούσεις..

Μάλλον βέβαια αυτό το νιώθεις όταν εξακολουθείς να θες..

αλλιώς δεν θες να γυρίσεις πίσω σε εκείνη τη στιγμή, αλλά μπροστά, σε μία άλλη στιγμή πριν το πρώτο φιλί..

Καλή χρονιά..

Διαπίστωσα πως με τη συνοδεία τυριών μπορώ να πιω, χωρίς καν να το καταλάβω, πολύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύύ κρασί..

Καλή χρονιά αγαπημένα μου..