Ματαιότης ματαιοτήτων;;;

Προσπαθούσα κάποια στιγμή να φανταστώ τις ψυχές όσων ανθρώπων γνωρίζω και να βρω μία φάτσα της φαντασίας μου που θα ταίριαζε στην ψυχή τους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλες αυτές οι προεκτάσεις της ψυχής σχηματίζονταν στη φαντασία μου σαν γερασμένες. Αυτή είναι η πιο ακριβής έκφραση για να περιγράψει τον τρόπο που απεικονίζονταν οι ψυχές στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αν είχα καθρέφτη των ψυχών δηλαδή έχω την αίσθηση ότι όλες θα καθρέφτιζαν υπερήλικα είδωλα. Μήπως πράγματι οι ψυχές είναι γηρασμένες; Μήπως ισχύουν οι θεωρίες μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης - είναι κάτι διαφορετικό;- και όχι ο ισόβιος και αναπότρεπτος θάνατος σώματος και ψυχής ταυτόχρονα και χωρίς κανένα οίκτο; Ωχ! Ξαφνικά θυμήθηκα εκείνη τη φορά που ίσως και να πέθανα για λίγο, αλλά αυτό δεν το ξέρω από ιατρικής άποψης γιατί κανείς δεν με είχε συνδέσει με μηχάνημα που να βλέπει την λειτουργία της καρδιάς μου.

Άρχισα να αναλογίζομαι τι να έχει νόημα άραγε στη ζωή. Ο έρωτας, η αγάπη, η υγεία; Συμπέρανα πως όλα αυτά είναι μέσα για να αντιληφθείς το νόημα της ζωής. Αν όμως είναι αυτά μέσα, τότε αντίστοιχα είναι και η μοναξιά, το μίσος, η αρρώστια, ο θάνατος. Ο θάνατος; Μήπως ο θάνατος είναι το νόημα της ζωής; Μήπως μόνο αυτός καθορίζει το νόημά της; Αλλά και πάλι αυτό δεν μου φαίνεται λογικό. Δεν συμπληρώνει το παζλ. Μήπως τελικά δεν έχει νόημα η ζωή; Ματαιότης ματαιοτήτων και τα λοιπά; Αφού θα πεθάνουμε γιατί να ζούμε; Τότε αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε. Ας ζήσουμε τουλάχιστον πριν πεθάνουμε.

Ξανθούλα

Ξανθούλα, όταν διαβάσεις αυτό το μήνυμα θα ξέρεις ότι είναι για σένα..

Όταν κοιτάω καμιά φορά πίσω και σκέφτομαι εκείνη την ημέρα που γράφτηκες εκπρόθεσμα στη σχολή ενώ εγώ είχα πάει στη γραμματεία για να ρωτήσω κάτι, ξέρω ότι αυτό έγινε μόνο και μόνο για να σε συναντήσω. Όταν η μαμά μου παραγέμιζε το πορτοφόλι μου με πρόσθετα χαρτόσημα "μήπως μου χρειαστούν", ήταν κι εκείνη μέσα στο παιχνίδι της μοίρας για να έρθουμε κοντά. Γιατί αλλιώς πώς θα είχα εγώ το φιλεναδάκι μου τώρα;

Τη μέρα που βγήκαμε πρώτη φορά στο Θησείο με ρώτησες αν με το αγόρι μου είχαμε "κανονικές σχέσεις" (!!!) Έντεκα χρόνια μετά έχουμε συζητήσει τα πάντα...

Είσαι η πιο στριμμένη γυναίκα που ξέρω, είσαι ντούτσε με τα όλα σου (εντάξει κι εγώ είμαι ξινούλα), είσαι το απόλυτο καρκινάκι (δυστυχώς) και ένα σωρό άλλα. Θυμάμαι μια φορά που μου είχες πει στο τηλέφωνο " κοίτα εγώ δεν είμαι Μητέρα Τερέζα, εγώ είμαι καλή μαζί σου γιατί σε αγαπάω"- εντάξει στριγκλίτσα μου, το έχω καταλάβει!

Είσαι όμως εσύ. Και ε σ ύ έχεις άλλα τόσα +++. Είσαι η χημική μου αντίδραση ρε παιδάκι μου- με σένα νιώθω πάντα εγώ, νιώθω ωραία, μου αρέσει να είσαι κάπου εκεί. Ήθελα να σου πω ότι σε αγαπώ πολύ. Την περίοδο που θα ακολουθήσει, επειδή θα μου σπάσεις τα @#$%, όταν θυμώνεις καμιά φορά χωρίς λόγο, να ανατρέχεις εδώ και όταν θα το βλέπεις γραμμένο θα σου φεύγει ο θυμός: Σ ' ΑΓΑΠΩ!!!

Παρατήρηση

Για να περιηγηθείς στον κόσμο μιας γυναίκας χρειάζεσαι συμβουλές, οδηγίες, χάρτες, GPS και παρ' όλα αυτά μάλλον θα χαθείς πάλι. Αν είσαι άντρας φυσικά... Το ξέρω και το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να εισέλθουν οι άρρενες σε θηλυκά μυαλά. Αλλά όχι και να πετάτε μονίμως αετό...(όπως πολύ εύστοχα και περιγραφικά μου δήλωσε κάποτε το Δεσποινάκι)

Χθες η φίλη μου προσπαθούσε ανάμεσα σε φρουτόκρεμες και μπιμπερό να μου διηγηθεί ένα σκηνικό με κάποιον που έχει ερωτευτεί. Φίλοι από χρόνια, την είχε καλέσει μαζί με άλλους το καλοκαίρι στο εξοχικό του σε ένα νησί. Η κοπέλα του, παρούσα, αντιλήφθηκε άμεσα τη χημεία στον αέρα και όλο το σπίτι μπήκε σε κατάσταση συναγερμού και ψυχρού πολέμου. Αυτός φυσικά, δεν κατάλαβε τίποτα. Βόδι. Έτσι ακριβώς όπως το λέω: Β Ο Δ Ι.

Έλεος, βάλτε το και λίγο να δουλέψει. Να έχει και λίγο ενδιαφέρον η υπόθεση. Δηλαδή όποια σας γουστάρει, ερωτεύεται, αγαπάει κλπ. πρέπει να το βγάζει ταμπέλα? Πιάστε λίγο τα κύματα στον αέρα, τολμήστε (το πολύ πολύ να φάτε τα μούτρα σας, και τι έγινε, όλοι το παθαίνουμε ενίοτε), αναρωτηθείτε...

Σας φιλώ, σας αγαπώ...

Η γόμα

Τότε που ζούσαμε με τη Μαργαρίτα στο Βερολίνο.

Έγραφα κάτι με μολύβι, είχα χάσει όμως τη γόμα μου. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και διέσχισα όλο το σπίτι ως την άλλη άκρη που βρισκόταν το δωμάτιο της Μαργαρίτας.

"Μαργαριτάκι, μπορείς να μου δώσεις μια γόμα?" Κι εκείνη με σοβαρό ύφος, και κάπως προσβεβλημένο, μου απαντά κοφτά: "Δεν έχω. Δεν κάνω ποτέ λάθη". Ξαφνιασμένη από την ατάκα προς στιγμήν σάστισα και αμέσως μετά ξεσπάσαμε ταυτόχρονα σε γέλια. Η Μαργαρίτα, συμφωνούμε όλοι σ' αυτό, είναι η βασίλισσα του λάθους. Και για να είμαστε ακριβέστεροι και ίσως πιο δίκαιοι απέναντί της, είναι η βασίλισσα του συνειδητού λάθους. "Το ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά έτσι γουστάρω να κάνω".

Με αφορμή το αστείο, αρχίσαμε να μηρυκάζουμε τις παλιές μας προσωπικές ιστορίες, επικεντρώνοντας την ανάλυση στα λάθη του παρελθόντος. Είπαμε για τότε που ήμαστε μικρές και "δεν ξέραμε" και κάναμε λάθη, για τότε που ωρυόταν η μία ή η άλλη - εναλλάξ- για το πόσο λάθος σχέση, άντρα κλπ. έχει η άλλη και η τελευταία απαντούσε : "ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά.... (εναλλακτικά εγώ τον θέλω, "τον αγαπάω", "για λίγο μόνο", θα τον χωρίσω την άλλη βδομάδα και άλλα παρόμοια.

Πότε είμαι σίγουρη ότι θα ξεφουρνίσει κάποιο τραγικό ψέμα?

Όταν αρχίζει την πρότασή της με το "ειλικρινά..."

Ah du Berlin

Το όνειρό μου έγινε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο. Ένα μαγνητάκι που το έχει συνηθίσει τόσο πολύ το μάτι, που η ύπαρξή του στο χώρο δεν επιδρά πια με κανέναν απολύτως τρόπο στην καθημερινότητα. Απλά κάπου κάπου, κάθε πέντε με έξι μήνες, εντελώς τυχαία, πέφτει το βλέμμα πάνω του, λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου παραπάνω από φευγαλέα. Και ακολουθεί η σκέψη. Το όνειρό μου έγινε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο.

Ζούσα εκεί όταν το αγόρασα. Το μαγνητάκι που έγραφε Berlin με μαύρα γράμματα πάνω σε κίτρινο φόντο. Ήμουν ερωτευμένη με την πόλη. Και με τη ζωή επίσης. Όλα τα έβλεπα υπέροχα. Στα μάτια μου δεν υπήρχε τίποτα αρνητικό στην πόλη. Ζούσα ένα παραλήρημα ευτυχίας. Σαν να ήμουν ντοπαρισμένη με ενδορφίνες κάθε στιγμή της ημέρας. Σήμερα η ανάμνηση αυτή είναι αγκάθι. Ένα αγκάθι που βρίσκεται πάντα εκεί αλλά συνειδητοποιώ τον πόνο που προκαλεί μόνο όταν αγγίζω την πληγή που δημιούργησε όταν μπήκε στο σώμα μου, και δεν ξαναβγήκε ποτέ.

Το δόλωμα για να ερωτευτώ την πόλη ήταν η ανυπέρβλητη αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα. Πήγα προσκεκλημένη μίας φίλης που έκανε εκεί το μεταπτυχιακό της. Το Βερολίνο είναι εμποτισμένο με αυτήν την ελευθερία. Μπορεί να είναι πράγματι έτσι. Μπορεί απλά να είχε αυτήν την επίδραση πάνω μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα στο εξωτερικό μόνη, αφήνοντας πίσω γονείς, σχέσεις, φίλους και γνωστούς. Ούτε η πρώτη φορά που ήμουν μακριά από το σπίτι- έμενα σε διαφορετική πόλη από την οικογένειά μου ήδη έξι χρόνια. Δεν μπορεί, κάτι θα συμβαίνει με αυτήν την πόλη... Ή μήπως μόνο εγώ ένιωθα αυτήν την εξωφρενική ελευθερία να με πλημμυρίζει?

Η ελευθερία που ένιωθα στο Βερολίνο με έκανε να νιώθω φυλακισμένη οπουδήποτε αλλού. Για αυτό το λόγο δρομολόγησα τη μετακόμισή μου από το τρίτο κιόλας ταξίδι μου εκεί. Είχα προβλέψει τα πάντα. Δουλειά, χρήματα, σπίτι. Είχα ξεχάσει να υπολογίσω το πιο σημαντικό, τη ζωή.

Η σκλαβιά του έρωτα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το προφίλ της πόλης. Οι βερολινέζοι είναι εκ φύσεως, ή εκ πεποιθήσεως, άγνωστο, κάπως πιο ελεύθεροι στον έρωτα.