Λαβύρινθος

"Μα τι άλλο είναι ο λαβύρινθος αν όχι ένα σύστημα λίγο-πολύ αυθαίρετων παραλλαγών πάνω σ' ένα θέμα-κέντρο που ο εμπνευστής του γνωρίζει πεπερασμένο κι ο ναυαγός στους άπειρους διαδρόμους του το θεωρεί άπειρο;"

Απόσπασμα από την εισαγωγή του Αχιλλέα Κυριακίδη στα Άπαντα Πεζά του Μπόρχες-Εκδ. Ελλην. Γράμματα.

Εκτός από τις συγκλονιστικές μεταφράσεις του έργου του Μπόρχες, ο Κυριακίδης αποδεικνύει τη μεγαλοσύνη του. (Κατά τη γνώμη μου πάντα). Και με δυο λόγια εξηγεί σε όλους μας, πώς όλα αυτά που γράφουμε, ενώ δείχνουν διαφορετικά, παραλλάσσονται κάθε φορά και αποδίδουν τις εμμονές του καθένα μας... Και είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν, γιατί στο βάθος μόνο εμείς τις γνωρίζουμε... (Και ενδεχομένως ούτε κι εμείς..)

Ας γράφουμε λοιπόν, να ανακαλύψουμε τις εμμονές μας, και ποιος ξέρει μετά, ίσως να αποκαλύψουμε τον εαυτό μας...

Κάθε Τρίτη κάνω γιόγκα. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω πιο συχνά. Μέχρι το Λύκειο πάντα έκανα κάτι σχετικό με γυμναστική. Χορό, ρυθμική, μπάσκετ, γυμναστήριο, τρέξιμο.. Η κάθε ασχολία κρατούσε περίπου δύο χρόνια- μάλλον είναι το όριό μου, και οι μεγάλες σχέσεις μου στα δύο χρόνια περίπου σταμάτησαν. Μετά το Λύκειο το έριξα στις μπύρες. Όταν ήμουν στη σχολή έμενα Χαριλάου. Είχε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι που γράφτηκα, πήρα καινούριες φόρμες και παπούτσια, και πήγα πέντε φορές. Ευτυχώς δεν πρόλαβα να κάνω εκείνη την εξάμηνη συνδρομή που μου πρότειναν- ακόμα θα την έκλαιγα. Από κει και πέρα το χάος.

Μέχρι το Σεπτέμβρη που είδα πλέον ότι δεν πάει άλλο. Το σώμα μου άρχισε να πονάει παντού, βάλε και τη σκολίωσή μου, βάλε και τα οικογενειακά βάρη, βάλε και τα κιλά της εγκυμοσύνης ανέβα κατέβα... Δεν μπορούσα να σταθώ. Ένας φυσιοθεραπευτής που προσπαθούσε να με ισιώσει μία μέρα με ρώτησε τι κάνω και η δεξιά ωμοπλάτη είναι κατεστραμμένη. Τι να του πω, ότι κρατάω το μωρό - δέκα κιλά τότε- με το δεξί, μαγειρεύω με το αριστερό και γράφω στο λάπτοπ με τα δάχτυλα των ποδιών; Ή ότι από το ξενύχτι δεν μπορώ να ξαπλώσω δυο ώρες σερί να ευθυγραμμιστώ λιγάκι..

Με αυτά και με αυτά, άρχισα γιόγκα. Αναγκαστικά. Παρ' όλο που κάνω μόνο μία φορά την εβδομάδα έχω δει απίστευτα αποτελέσματα στη δύναμή μου, στη στάση του σώματος και... εξαφανίστηκαν οι πόνοι μέσης και πλάτης...

Μέχρι το τριήμερο στα μέσα Φλεβάρη καίγομαι. Όχι ότι μετά αλλάζουν και πολλά.. αλλά λίγο καλύτερα. Ίσως και να κοιμάμαι μέχρι και 6 ώρες την ημέρα. Ποια εγώ, που αν δεν έκλεινα δωδεκάωρο σερνόμουν. Αλλά τι να κάνεις.. μάλλον κοιμήθηκα πολύ μαζεμένο.

Όλη μέρα νυστάζω.. Και μόλις έρχεται το βράδυ ξυπνάω. Αυτό είναι καλό όταν είσαι φοιτήτρια - στην Ελλάδα βέβαια μόνο, γιατί στον υπόλοιπο κόσμο οι φοιτητές... διαβάζουν! Μετά τα 25 περίπου κατά μέσο όρο αρχίζει συνήθως ένας αγώνας δρόμου. Κι εκεί που ήσουν με το φραπέ στο χέρι- αραχτή στην καφετέρια, αρχίζεις και έχεις το φρέντο εσπρέσσο μέτριο με τριμμένο πάγο στο χέρι- αλλά στο όρθιο τρέχοντας πέρα δώθε να προλάβεις. Ποτέ δεν προλαβαίνεις φυσικά.

Είναι ωραίο να έχεις περάσει όμορφες στιγμές στη ζωή σου, αλλά ακόμα καλύτερο είναι να συνεχίζεις να περνάς όμορφες στιγμές. Ναι, ακόμα και όταν οι υποχρεώσεις αυξηθούν. Και τότε περισσότερο μάλιστα. Γιατί όλα σε έχουν ανάγκη. Και αν δεν περνάς όμορφα θα έχεις μόνο υποχρεώσεις, και τότε τι ζωή θα είναι αυτή... Κι επειδή μάλλον μούφα είναι η μεταθανάτια ζωή και μόνο την προθανάτια έχουμε, είναι κρίμα να την αφήνουμε να ξεγλιστράει χωρίς να περνάμε όμορφα.

Να απολαμβάνουμε αυτό που ζούμε και να ονειρευόμαστε ταυτόχρονα. Νομίζω αυτό είναι το νόημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.

Αν χος, έχω τρομερό αν χος!

Μιλάω με τις κοπέλες στο τηλέφωνο για την πορεία των εργασιών. Είναι αγχωμένες. Θα μπορούσα να το καταλάβω πέντε χρόνια πριν.

Θυμάμαι εκείνο το σεμιναριακό μάθημα γερμανικού συνταγματικού. Κάθε Τρίτη 6 με 9. Απίστευτο που θυμάμαι ακόμα την ώρα. Όλη την εβδομάδα διάβαζα για αυτό, σκεφτόμουν την επόμενη φορά που θα με δείξουν και θα πρέπει να μιλήσω, ήμουν τρομερά αγχωμένη. Οι καθηγητές ήταν οι μασκότ της σχολής. Ο Schlink πασίγνωστος πια λόγω του έργου Σφραγισμένα χείλη, τότε ακόμα ως βιβλίο ήταν μπεστ σέλερ με τον τίτλο Der Vorleser και φυσικά στα ελληνικά το αποτυχημένο κατά τη γνώμη μου όνομα Διαβάζοντας στη Χάννα (είναι αξιοσημείωτο βέβαια πώς ο ελληνικός τίτλος άλλαξε από το βιβλίο στην ταινία). Τον άλλον δεν τον θυμάμαι. Θυμάμαι την όψη του, αλλά όχι το όνομα. Μάλλον επειδή ήταν λίγο πιο γλυκός από τον Schlink. Ο τρόμος σου μένει πιο πολύ. Δεν ήταν μόνο επιτυχημένος καθηγητής και συγγραφέας, αλλά και δικαστής. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι είχα να κάνω με βεντέτα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με κοίταξε και μου είπε "εσείς θα έχετε τη μουσουλμάνα"- έπρεπε να υπερασπιστώ το συνταγματικό δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της ανεξιθρησκίας μίας μουσουλμάνας νηπιαγωγού που φορούσε μαντήλα στην αίθουσα. Κόντεψα να λιποθυμήσω. Ευτυχώς τα πήγα καλά. Δυστυχώς ήταν η πρώτη μέρα. Το άγχος άρχισε και δεν σταμάτησε ποτέ ξανά. Με αρρώσταινε. Μου έφαγε τα σωθικά.

Απίστευτο μου φαίνεται πια. Δεν υπάρχει περίπτωση να αγχωθώ με κάτι τέτοιο. Ποτέ ξανά. Αυτό είπα στην Μ. χθες. Ξέρω ότι πρέπει να κουραστώ πολύ για να αντεπεξέλθω, αλλά όχι και να αγχωθώ. Δεν αγχώνομαι με τίποτα για κάτι τέτοιο. Γιατί;... Μα γιατί.... και τι θα γίνει αν δεν προλάβω; Ή αν δεν πετύχω; ΤΙΠΟΤΑ. Τι; Θα με διώξουν από το πρόγραμμα; Θα μου κόψουν μονάδες; So fucking what? που λέει και η Σαμάνθα - είδωλο. Άρα δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχωθώ.

Ξέρω πως αυτό είναι καθαρά βιωματικό και δεν περιγράφεται ούτε υπαγορεύεται. Αλλά πραγματικά, από τότε που γέννησα, μόνο η ζωή, η υγεία και η ευτυχία με αγχώνει. Δεν μου καίγεται καρφάκι να μου πάρουν το αυτοκίνητο, το σπίτι, να μην τα πάω καλά στη δουλειά, στη σχολή και οτιδήποτε άλλο συναφές. Μόνο η ζωή και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία, η υγεία και η αρρώστια με κάνουν να αγχωθώ.

Κουραστείτε λοιπόν, αλλά προς θεού (Βούδα- Αλλάχ κλπ.), μη μου αγχώνεστε...

Και μια που μίλησα για μαντήλα, θα βαρύνω λίγο το κλίμα, αλλά νιώθω υποχρεωμένη να το κάνω, γιατί ήταν μόνο γυναίκα, μετανάστρια, μουσουλμάνα.

δράμα

Έχω που έχω τα ψυχολογικά μου, με πήγανε χθες στο "Λα πουπέ". Ο απέναντι κοιμόταν. Μάλλον τον είχε σύρει η διπλανή του. Τι να κάνεις.. Σχολίασε η αδερφή μου πως για αυτό δεν πρέπει ποτέ να πάμε τον μπαμπά στο θέατρο. Για να μη ροχαλίσει- γιατί τον ύπνο τον έχουμε σίγουρο. Τα παιδιά από κάτω μας ήταν γεννημένα το 1994 και- ω του διαβόλου- δεν ήταν μωρά. Δεν το πίστευα. Τόσο πολύ έχω μεγαλώσει; Τα παιδιά που γεννήθηκαν τη χρονιά που έκανα σεξ για πρώτη φορά πάνε θέατρο και είναι κάτι μαντραχαλαίοι -που λέει και η γιαγιά μου- μέχρι εκεί πάνω.. Καταλαβαίνεις τι πέρασα. ψυχολογικά+ παιδιά του '94+ Λα πουπέ

Ο μονόλογος ήταν -κατά τη γνώμη μου- εξαιρετικός. Συγκλονίστηκα απίστευτα και δυστυχώς είχα βάλει και μάσκαρα. Μόνο αλκοόλ με έσωνε μετά την παράσταση.( Άντε και ένα βρώμικο από Μιχαλακοπούλου). Τελικά μου έκατσε μόνο το αλκοόλ.

διάλεξε θεραπεία

Το πάω προς ψυχανάλυση μεριά. Δεν τη γλυτώνω. Οπωσδήποτε ένα ταξιδάκι μόνη λίαν συντόμως. Να χαλαρώσω λιγάκι.

Για Θεσσαλονικούλα το βλέπω.

Ποτέ δεν θα είναι ξανά η ίδια, όμως κάτι κρατάει από τα στέκια τα παλιά, έτσι να νομίζω ότι ξημέρωσε πάλι και ώρα να φύγουμε από το Berlin. Δεν το σηκώνω πλέον και το ποτό, ξεσυνήθισα. Ίσως και καλύτερα, έτσι μου έρχεται και πιο φτηνό το μεθύσι... Δύο ποτά και έχω φύγει..