Αν χος, έχω τρομερό αν χος!

Μιλάω με τις κοπέλες στο τηλέφωνο για την πορεία των εργασιών. Είναι αγχωμένες. Θα μπορούσα να το καταλάβω πέντε χρόνια πριν.

Θυμάμαι εκείνο το σεμιναριακό μάθημα γερμανικού συνταγματικού. Κάθε Τρίτη 6 με 9. Απίστευτο που θυμάμαι ακόμα την ώρα. Όλη την εβδομάδα διάβαζα για αυτό, σκεφτόμουν την επόμενη φορά που θα με δείξουν και θα πρέπει να μιλήσω, ήμουν τρομερά αγχωμένη. Οι καθηγητές ήταν οι μασκότ της σχολής. Ο Schlink πασίγνωστος πια λόγω του έργου Σφραγισμένα χείλη, τότε ακόμα ως βιβλίο ήταν μπεστ σέλερ με τον τίτλο Der Vorleser και φυσικά στα ελληνικά το αποτυχημένο κατά τη γνώμη μου όνομα Διαβάζοντας στη Χάννα (είναι αξιοσημείωτο βέβαια πώς ο ελληνικός τίτλος άλλαξε από το βιβλίο στην ταινία). Τον άλλον δεν τον θυμάμαι. Θυμάμαι την όψη του, αλλά όχι το όνομα. Μάλλον επειδή ήταν λίγο πιο γλυκός από τον Schlink. Ο τρόμος σου μένει πιο πολύ. Δεν ήταν μόνο επιτυχημένος καθηγητής και συγγραφέας, αλλά και δικαστής. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι είχα να κάνω με βεντέτα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με κοίταξε και μου είπε "εσείς θα έχετε τη μουσουλμάνα"- έπρεπε να υπερασπιστώ το συνταγματικό δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της ανεξιθρησκίας μίας μουσουλμάνας νηπιαγωγού που φορούσε μαντήλα στην αίθουσα. Κόντεψα να λιποθυμήσω. Ευτυχώς τα πήγα καλά. Δυστυχώς ήταν η πρώτη μέρα. Το άγχος άρχισε και δεν σταμάτησε ποτέ ξανά. Με αρρώσταινε. Μου έφαγε τα σωθικά.

Απίστευτο μου φαίνεται πια. Δεν υπάρχει περίπτωση να αγχωθώ με κάτι τέτοιο. Ποτέ ξανά. Αυτό είπα στην Μ. χθες. Ξέρω ότι πρέπει να κουραστώ πολύ για να αντεπεξέλθω, αλλά όχι και να αγχωθώ. Δεν αγχώνομαι με τίποτα για κάτι τέτοιο. Γιατί;... Μα γιατί.... και τι θα γίνει αν δεν προλάβω; Ή αν δεν πετύχω; ΤΙΠΟΤΑ. Τι; Θα με διώξουν από το πρόγραμμα; Θα μου κόψουν μονάδες; So fucking what? που λέει και η Σαμάνθα - είδωλο. Άρα δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχωθώ.

Ξέρω πως αυτό είναι καθαρά βιωματικό και δεν περιγράφεται ούτε υπαγορεύεται. Αλλά πραγματικά, από τότε που γέννησα, μόνο η ζωή, η υγεία και η ευτυχία με αγχώνει. Δεν μου καίγεται καρφάκι να μου πάρουν το αυτοκίνητο, το σπίτι, να μην τα πάω καλά στη δουλειά, στη σχολή και οτιδήποτε άλλο συναφές. Μόνο η ζωή και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία, η υγεία και η αρρώστια με κάνουν να αγχωθώ.

Κουραστείτε λοιπόν, αλλά προς θεού (Βούδα- Αλλάχ κλπ.), μη μου αγχώνεστε...

Και μια που μίλησα για μαντήλα, θα βαρύνω λίγο το κλίμα, αλλά νιώθω υποχρεωμένη να το κάνω, γιατί ήταν μόνο γυναίκα, μετανάστρια, μουσουλμάνα.