Κάθε Τρίτη κάνω γιόγκα. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω πιο συχνά. Μέχρι το Λύκειο πάντα έκανα κάτι σχετικό με γυμναστική. Χορό, ρυθμική, μπάσκετ, γυμναστήριο, τρέξιμο.. Η κάθε ασχολία κρατούσε περίπου δύο χρόνια- μάλλον είναι το όριό μου, και οι μεγάλες σχέσεις μου στα δύο χρόνια περίπου σταμάτησαν. Μετά το Λύκειο το έριξα στις μπύρες. Όταν ήμουν στη σχολή έμενα Χαριλάου. Είχε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι που γράφτηκα, πήρα καινούριες φόρμες και παπούτσια, και πήγα πέντε φορές. Ευτυχώς δεν πρόλαβα να κάνω εκείνη την εξάμηνη συνδρομή που μου πρότειναν- ακόμα θα την έκλαιγα. Από κει και πέρα το χάος.

Μέχρι το Σεπτέμβρη που είδα πλέον ότι δεν πάει άλλο. Το σώμα μου άρχισε να πονάει παντού, βάλε και τη σκολίωσή μου, βάλε και τα οικογενειακά βάρη, βάλε και τα κιλά της εγκυμοσύνης ανέβα κατέβα... Δεν μπορούσα να σταθώ. Ένας φυσιοθεραπευτής που προσπαθούσε να με ισιώσει μία μέρα με ρώτησε τι κάνω και η δεξιά ωμοπλάτη είναι κατεστραμμένη. Τι να του πω, ότι κρατάω το μωρό - δέκα κιλά τότε- με το δεξί, μαγειρεύω με το αριστερό και γράφω στο λάπτοπ με τα δάχτυλα των ποδιών; Ή ότι από το ξενύχτι δεν μπορώ να ξαπλώσω δυο ώρες σερί να ευθυγραμμιστώ λιγάκι..

Με αυτά και με αυτά, άρχισα γιόγκα. Αναγκαστικά. Παρ' όλο που κάνω μόνο μία φορά την εβδομάδα έχω δει απίστευτα αποτελέσματα στη δύναμή μου, στη στάση του σώματος και... εξαφανίστηκαν οι πόνοι μέσης και πλάτης...

Μέχρι το τριήμερο στα μέσα Φλεβάρη καίγομαι. Όχι ότι μετά αλλάζουν και πολλά.. αλλά λίγο καλύτερα. Ίσως και να κοιμάμαι μέχρι και 6 ώρες την ημέρα. Ποια εγώ, που αν δεν έκλεινα δωδεκάωρο σερνόμουν. Αλλά τι να κάνεις.. μάλλον κοιμήθηκα πολύ μαζεμένο.