?

Είμαι λίγο μπερδεμένη. Πολύ μπερδεμένη. Σήμερα ήμουν ερωτευμένη στον ύπνο μου και όχι όταν ξύπνησα. Εσένα σε θυμάμαι πολύ καλά. Τίποτα σπουδαίο μεταξύ μας. Φοβερός τύπος, αλλά μεταξύ μας όχι ιδιαίτερη χημεία. Γιατί σήμερα στο όνειρό μου σε ερωτεύτηκα δεν μπορώ να καταλάβω. Δε μου λείπεις, δεν σε θέλω, πως στο καλό σε ερωτεύτηκα στον ύπνο μου σήμερα το βράδυ; Είναι κουλό να πιστέψω τον θείο Φρόιντ. Γιατί το μυαλό παίζει τέτοια παιχνίδια; Σε ερωτεύτηκα και ήμουν ευτυχισμένη! Απίστευτο..

Αρχίζω και φοβάμαι λίγο.

Τον εαυτό μου...

Χαμένες μνήμες

Όταν ήμουν δεκαοχτώ νόμιζα ότι θα τα θυμάμαι όλα για πάντα. Ακόμα σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ κάτι σημαντικό- υποτίθεται- και τίποτα... Κρίμα. Πόσο χώρο για αναμνήσεις έχει κανείς στο κεφάλι του; Μήπως όταν γεμίζει σβήνονται κάποιες για να σφηνωθούν μέσα καινούριες; Και πάλι κρίμα.

Λίστες και όνειρα

Μου αρέσει να γράφω στόχους σε ένα όμορφο σημειωματάριο και μετά να τους σβήνω έναν έναν καθώς τους πραγματοποιώ. Να τους σβήνω με το σημαδάκι νι για να δείξω ότι έγιναν, όχι να τους διαγράφω, ώστε να θυμάμαι τι είχα γράψει κάτω από τη μουτζούρα. Δεν είναι μόνο στόχοι, είναι και όνειρα, όχι όνειρα ανέφικτα, αλλά δύσκολο να γίνουν αληθινά προς το παρόν. Έτσι κάποιες λίστες σβήνονται με λειψά νι στα κουτάκια. Συνήθως αυτά που δεν έκανα αντιγράφονται σε μία επόμενη λίστα, και ούτω καθεξής.

Μου αρέσει να γράφω με στυλό με λεπτη μύτη ή με ένα καλοξυσμένο μολύβι που μυρίζει ακόμα από την ξύστρα. Οι περισσότερες λίστες περιλαμβάνουν ταξίδια, βιβλία και εκθέσεις. Με τα ταξίδια έχω ένα πρόβλημα, γιατί τα μισά από αυτά ακυρώνονται. Και πάντα σε αυτά που ακυρώνονται έχω προπληρώσει τα εισιτήρια, τα οποία λόγω χαμηλής τιμής δεν αλλάζουν, οπότε εκτός από τα ταξίδια χάνω και τα λεφτά μου. Και κάποιες από τις εκθέσεις τελειώνουν πριν με αφήσουν οι υποχρεώσεις μου να πάω. Τα βιβλία είναι τα πιο φιλικά προς τον- ονειροπόλο- χρήστη. Είναι τα πιο πιστά. Και εγώ τους είμαι πιστή. Πάντα τα αγοράζω μετά την καταγραφή τους στη λίστα, και εκείνα περιμένουν στη βιβλιοθήκη υπομονετικά μέχρι να τα διαβάσω. Τα διαβάζω αφού πρώτα τα σφραγίσω με το ex libris μου, τα ξεφυλλίσω και τα μυρίσω. Δεν μπορώ να διαβάζω βιβλία δανεισμένα, θέλω να τα έχω δικά μου. Ούτε μπορώ να δανείσω εύκολα βιβλία, γιατί θέλω να τα τσαλακώνω μόνη μου, αν δανείσω βιβλίο και δω σελίδα τσακισμένη παθαίνω κατάθλιψη, μετά εγκεφαλικό και μετά πάλι κατάθλιψη.

Μόλις σκέφτηκα κάτι για την καινούρια λίστα μου.

Χαίρομαι που θα ξύσω το μολύβι μου και θα το καταγράψω.

Ακόμα κι αν δε γίνει ποτέ.

Μαμάδες

Οι μαμάδες είναι τα πιο παράξενα πλάσματα στον κόσμο. Ώρες ώρες νομίζεις πως δεν κλαίνε ποτέ, δεν κουράζονται ποτέ, και όταν είσαι το παιδί τους νομίζεις ότι εκείνες ήταν πάντα έτσι, πως δεν γεννήθηκαν και αυτές μωρά, ούτε υπήρξαν έφηβες. Νομίζεις πως πάντα ήταν μαμάδες.

Και όταν πρόκειται για τη δική σου μαμά, είναι απλά τα πάντα.

Εκείνο που δεν μπορείς να καταλάβεις όταν είσαι μόνο παιδί, και όχι μαμά, είναι ότι η μαμά σου δεν είναι τα πάντα, ή για να είμαι ακριβέστερη, η μαμά σου είναι τα πάντα μέχρι να γίνεις η ίδια μαμά. Τότε καταλαβαίνεις τα πάντα, και ακόμα και αν η μαμά έχει χάσει λιγάκι από αυτό το πάντα που ήταν, την αγαπάς ακόμα πιο πολύ που επιτέλους αντιλήφθηκες πόσο σε αγαπά εκείνη. Οι μαμάδες- και όλοι οι άνθρωποι που γίνονται μαμάδες για διάφορους λόγους- είναι τα πιο παράξενα πλάσματα στον κόσμο.

Κι αν κλαις, είναι γιατί μεγαλώνεις, και κάθε μέρα αισθάνεσαι όλο και περισσότερα. Και να της λες συχνά πόσο την αγαπάς. Και να μη στενοχωριέσαι γιατί δεν θα πάθει τίποτα, γιατί οι μαμάδες δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα, γιατί είπαμε είναι τα πιο παράξενα πλάσματα στον κόσμο.

Σαν να έχει βαλθεί το σύμπαν να με τρελάνει.

Σήμερα ο γιος μου με ρώτησε "μαμα, όταν μεγαλώσουμε πολύ θα πεθάνουμε?"

Ταράχτηκα

Ματαιότης ματαιοτήτων;;;

Προσπαθούσα κάποια στιγμή να φανταστώ τις ψυχές όσων ανθρώπων γνωρίζω και να βρω μία φάτσα της φαντασίας μου που θα ταίριαζε στην ψυχή τους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλες αυτές οι προεκτάσεις της ψυχής σχηματίζονταν στη φαντασία μου σαν γερασμένες. Αυτή είναι η πιο ακριβής έκφραση για να περιγράψει τον τρόπο που απεικονίζονταν οι ψυχές στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αν είχα καθρέφτη των ψυχών δηλαδή έχω την αίσθηση ότι όλες θα καθρέφτιζαν υπερήλικα είδωλα. Μήπως πράγματι οι ψυχές είναι γηρασμένες; Μήπως ισχύουν οι θεωρίες μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης - είναι κάτι διαφορετικό;- και όχι ο ισόβιος και αναπότρεπτος θάνατος σώματος και ψυχής ταυτόχρονα και χωρίς κανένα οίκτο; Ωχ! Ξαφνικά θυμήθηκα εκείνη τη φορά που ίσως και να πέθανα για λίγο, αλλά αυτό δεν το ξέρω από ιατρικής άποψης γιατί κανείς δεν με είχε συνδέσει με μηχάνημα που να βλέπει την λειτουργία της καρδιάς μου.

Άρχισα να αναλογίζομαι τι να έχει νόημα άραγε στη ζωή. Ο έρωτας, η αγάπη, η υγεία; Συμπέρανα πως όλα αυτά είναι μέσα για να αντιληφθείς το νόημα της ζωής. Αν όμως είναι αυτά μέσα, τότε αντίστοιχα είναι και η μοναξιά, το μίσος, η αρρώστια, ο θάνατος. Ο θάνατος; Μήπως ο θάνατος είναι το νόημα της ζωής; Μήπως μόνο αυτός καθορίζει το νόημά της; Αλλά και πάλι αυτό δεν μου φαίνεται λογικό. Δεν συμπληρώνει το παζλ. Μήπως τελικά δεν έχει νόημα η ζωή; Ματαιότης ματαιοτήτων και τα λοιπά; Αφού θα πεθάνουμε γιατί να ζούμε; Τότε αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε. Ας ζήσουμε τουλάχιστον πριν πεθάνουμε.

Ξανθούλα

Ξανθούλα, όταν διαβάσεις αυτό το μήνυμα θα ξέρεις ότι είναι για σένα..

Όταν κοιτάω καμιά φορά πίσω και σκέφτομαι εκείνη την ημέρα που γράφτηκες εκπρόθεσμα στη σχολή ενώ εγώ είχα πάει στη γραμματεία για να ρωτήσω κάτι, ξέρω ότι αυτό έγινε μόνο και μόνο για να σε συναντήσω. Όταν η μαμά μου παραγέμιζε το πορτοφόλι μου με πρόσθετα χαρτόσημα "μήπως μου χρειαστούν", ήταν κι εκείνη μέσα στο παιχνίδι της μοίρας για να έρθουμε κοντά. Γιατί αλλιώς πώς θα είχα εγώ το φιλεναδάκι μου τώρα;

Τη μέρα που βγήκαμε πρώτη φορά στο Θησείο με ρώτησες αν με το αγόρι μου είχαμε "κανονικές σχέσεις" (!!!) Έντεκα χρόνια μετά έχουμε συζητήσει τα πάντα...

Είσαι η πιο στριμμένη γυναίκα που ξέρω, είσαι ντούτσε με τα όλα σου (εντάξει κι εγώ είμαι ξινούλα), είσαι το απόλυτο καρκινάκι (δυστυχώς) και ένα σωρό άλλα. Θυμάμαι μια φορά που μου είχες πει στο τηλέφωνο " κοίτα εγώ δεν είμαι Μητέρα Τερέζα, εγώ είμαι καλή μαζί σου γιατί σε αγαπάω"- εντάξει στριγκλίτσα μου, το έχω καταλάβει!

Είσαι όμως εσύ. Και ε σ ύ έχεις άλλα τόσα +++. Είσαι η χημική μου αντίδραση ρε παιδάκι μου- με σένα νιώθω πάντα εγώ, νιώθω ωραία, μου αρέσει να είσαι κάπου εκεί. Ήθελα να σου πω ότι σε αγαπώ πολύ. Την περίοδο που θα ακολουθήσει, επειδή θα μου σπάσεις τα @#$%, όταν θυμώνεις καμιά φορά χωρίς λόγο, να ανατρέχεις εδώ και όταν θα το βλέπεις γραμμένο θα σου φεύγει ο θυμός: Σ ' ΑΓΑΠΩ!!!

Παρατήρηση

Για να περιηγηθείς στον κόσμο μιας γυναίκας χρειάζεσαι συμβουλές, οδηγίες, χάρτες, GPS και παρ' όλα αυτά μάλλον θα χαθείς πάλι. Αν είσαι άντρας φυσικά... Το ξέρω και το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να εισέλθουν οι άρρενες σε θηλυκά μυαλά. Αλλά όχι και να πετάτε μονίμως αετό...(όπως πολύ εύστοχα και περιγραφικά μου δήλωσε κάποτε το Δεσποινάκι)

Χθες η φίλη μου προσπαθούσε ανάμεσα σε φρουτόκρεμες και μπιμπερό να μου διηγηθεί ένα σκηνικό με κάποιον που έχει ερωτευτεί. Φίλοι από χρόνια, την είχε καλέσει μαζί με άλλους το καλοκαίρι στο εξοχικό του σε ένα νησί. Η κοπέλα του, παρούσα, αντιλήφθηκε άμεσα τη χημεία στον αέρα και όλο το σπίτι μπήκε σε κατάσταση συναγερμού και ψυχρού πολέμου. Αυτός φυσικά, δεν κατάλαβε τίποτα. Βόδι. Έτσι ακριβώς όπως το λέω: Β Ο Δ Ι.

Έλεος, βάλτε το και λίγο να δουλέψει. Να έχει και λίγο ενδιαφέρον η υπόθεση. Δηλαδή όποια σας γουστάρει, ερωτεύεται, αγαπάει κλπ. πρέπει να το βγάζει ταμπέλα? Πιάστε λίγο τα κύματα στον αέρα, τολμήστε (το πολύ πολύ να φάτε τα μούτρα σας, και τι έγινε, όλοι το παθαίνουμε ενίοτε), αναρωτηθείτε...

Σας φιλώ, σας αγαπώ...

Η γόμα

Τότε που ζούσαμε με τη Μαργαρίτα στο Βερολίνο.

Έγραφα κάτι με μολύβι, είχα χάσει όμως τη γόμα μου. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και διέσχισα όλο το σπίτι ως την άλλη άκρη που βρισκόταν το δωμάτιο της Μαργαρίτας.

"Μαργαριτάκι, μπορείς να μου δώσεις μια γόμα?" Κι εκείνη με σοβαρό ύφος, και κάπως προσβεβλημένο, μου απαντά κοφτά: "Δεν έχω. Δεν κάνω ποτέ λάθη". Ξαφνιασμένη από την ατάκα προς στιγμήν σάστισα και αμέσως μετά ξεσπάσαμε ταυτόχρονα σε γέλια. Η Μαργαρίτα, συμφωνούμε όλοι σ' αυτό, είναι η βασίλισσα του λάθους. Και για να είμαστε ακριβέστεροι και ίσως πιο δίκαιοι απέναντί της, είναι η βασίλισσα του συνειδητού λάθους. "Το ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά έτσι γουστάρω να κάνω".

Με αφορμή το αστείο, αρχίσαμε να μηρυκάζουμε τις παλιές μας προσωπικές ιστορίες, επικεντρώνοντας την ανάλυση στα λάθη του παρελθόντος. Είπαμε για τότε που ήμαστε μικρές και "δεν ξέραμε" και κάναμε λάθη, για τότε που ωρυόταν η μία ή η άλλη - εναλλάξ- για το πόσο λάθος σχέση, άντρα κλπ. έχει η άλλη και η τελευταία απαντούσε : "ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά.... (εναλλακτικά εγώ τον θέλω, "τον αγαπάω", "για λίγο μόνο", θα τον χωρίσω την άλλη βδομάδα και άλλα παρόμοια.

Πότε είμαι σίγουρη ότι θα ξεφουρνίσει κάποιο τραγικό ψέμα?

Όταν αρχίζει την πρότασή της με το "ειλικρινά..."

Ah du Berlin

Το όνειρό μου έγινε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο. Ένα μαγνητάκι που το έχει συνηθίσει τόσο πολύ το μάτι, που η ύπαρξή του στο χώρο δεν επιδρά πια με κανέναν απολύτως τρόπο στην καθημερινότητα. Απλά κάπου κάπου, κάθε πέντε με έξι μήνες, εντελώς τυχαία, πέφτει το βλέμμα πάνω του, λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου παραπάνω από φευγαλέα. Και ακολουθεί η σκέψη. Το όνειρό μου έγινε ένα μαγνητάκι στο ψυγείο.

Ζούσα εκεί όταν το αγόρασα. Το μαγνητάκι που έγραφε Berlin με μαύρα γράμματα πάνω σε κίτρινο φόντο. Ήμουν ερωτευμένη με την πόλη. Και με τη ζωή επίσης. Όλα τα έβλεπα υπέροχα. Στα μάτια μου δεν υπήρχε τίποτα αρνητικό στην πόλη. Ζούσα ένα παραλήρημα ευτυχίας. Σαν να ήμουν ντοπαρισμένη με ενδορφίνες κάθε στιγμή της ημέρας. Σήμερα η ανάμνηση αυτή είναι αγκάθι. Ένα αγκάθι που βρίσκεται πάντα εκεί αλλά συνειδητοποιώ τον πόνο που προκαλεί μόνο όταν αγγίζω την πληγή που δημιούργησε όταν μπήκε στο σώμα μου, και δεν ξαναβγήκε ποτέ.

Το δόλωμα για να ερωτευτώ την πόλη ήταν η ανυπέρβλητη αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα. Πήγα προσκεκλημένη μίας φίλης που έκανε εκεί το μεταπτυχιακό της. Το Βερολίνο είναι εμποτισμένο με αυτήν την ελευθερία. Μπορεί να είναι πράγματι έτσι. Μπορεί απλά να είχε αυτήν την επίδραση πάνω μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα στο εξωτερικό μόνη, αφήνοντας πίσω γονείς, σχέσεις, φίλους και γνωστούς. Ούτε η πρώτη φορά που ήμουν μακριά από το σπίτι- έμενα σε διαφορετική πόλη από την οικογένειά μου ήδη έξι χρόνια. Δεν μπορεί, κάτι θα συμβαίνει με αυτήν την πόλη... Ή μήπως μόνο εγώ ένιωθα αυτήν την εξωφρενική ελευθερία να με πλημμυρίζει?

Η ελευθερία που ένιωθα στο Βερολίνο με έκανε να νιώθω φυλακισμένη οπουδήποτε αλλού. Για αυτό το λόγο δρομολόγησα τη μετακόμισή μου από το τρίτο κιόλας ταξίδι μου εκεί. Είχα προβλέψει τα πάντα. Δουλειά, χρήματα, σπίτι. Είχα ξεχάσει να υπολογίσω το πιο σημαντικό, τη ζωή.

Η σκλαβιά του έρωτα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το προφίλ της πόλης. Οι βερολινέζοι είναι εκ φύσεως, ή εκ πεποιθήσεως, άγνωστο, κάπως πιο ελεύθεροι στον έρωτα.

Και μαζί και μόνοι...

Μερικές μέρες είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες. Άλλες πάλι είναι βουτηγμένες στην απελπισία. Σήμερα νιώθω χαρούμενη. Ένα ωραίο βράδυ, λίγο κρασί και καλή παρέα και όλα γίνονται πιο όμορφα.

Μήπως όμως πρέπει να μπορείς να νιώθεις πληρότητα από μόνος σου? Μήπως μόνο αυτό σημαίνει ότι είσαι καλά με τον εαυτό σου?

Από την άλλη και ποιος είπε ότι θέλω να είμαι καλά με τον εαυτό μου? Ευτυχισμένη θέλω να είμαι. Όχι σώνει και καλά πλήρης μέσα στη μοναξιά μου...

Μάλλον βέβαια θα πρέπει να είμαστε καλά με τον εαυτό μας για τις στιγμές μοναξιάς που έπονται.

Είναι και η άποψη που λέει ότι ούτως ή άλλως, με παρέα ή χωρίς, όλα μόνοι μας τα βιώνουμε

Πού πάμε όταν πεθαίνουμε?

Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Στο μεταξύ έχουν συμβεί τόσα και άλλα τόσα.

Αυτήν την περίοδο με απασχολεί πολύ το ζήτημα του θανάτου. Για την ακρίβεια το έχω συνεχώς μέσα στο μυαλό μου. Δεν το ξεχνώ ποτέ καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας. Νομίζω ότι με επηρέασε σχετικά η ολική νάρκωση στην καισαρική. Σου βάζουν τη μάσκα στο χειρουργείο και μετά τίποτα. Απίστευτο. Η εμπειρία του να χάνεις τον κόσμο, να σβήνουν όλα έτσι απλά. Ξαφνικά ένα πλαφ και το μηχάνημα κλάταρε. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Καμία συναίσθηση του εαυτού σου, κάτι ρε παιδί μου, μία ιδέα έστω, τίποτα.

Και ενώ εσύ κοιμόσουν, οι άλλοι ζούσαν τη δική τους εκδοχή. Οι άνθρωποί μου περίμεναν έξω να δουν το μωρό και εμένα. Το μωρό το είδαν αμέσως, εγώ άργησα λόγω κάποιας επιπλοκής. Παρ' όλα αυτά, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ενδεχομένως η επιπλοκή να με σκότωνε και εγώ απλά να έπαυα να υπάρχω χωρίς τίποτα παραπάνω. Μόνο αυτό.

Αυτό το σβήσιμο είναι που με έχει επηρεάσει ψυχολογικά. Μάλλον γιατί έλπιζα ότι κάτι γίνεται μετά το θάνατο και τώρα φοβάμαι ότι δεν γίνεται απολύτως τίποτα.

Αυτή η σκέψη με βασάνιζε στα 9 μου χρόνια, όταν έχασα έναν αγαπημένο θείο. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το θάνατο. Θυμάμαι πως κάθε βράδυ ρωτούσα τη μαμά μου "πού πάμε όταν πεθαίνουμε". Εκείνη μου απαντούσε "μέχρι τότε, θα έχουμε ζήσει πολλά χρόνια, θα έχουμε κάνει αυτό, εκείνο, το παράλλο..." αποφεύγοντας φυσικά την ουσία της ερώτησης. Αυτό δεν έδινε καμία απολύτως παρηγοριά στην παιδική μου ψυχή. Το ερώτημα με ξαγρύπνησε 2 χρόνια τότε και μία μέρα απλώς εξαφανίστηκε. Αυτό περιμένω να γίνει και τώρα. Μόνο να το ξεχάσω γίνεται. Ούτε να το απαντήσω ούτε να προσαρμόσω τη ζωή μου ανάλογα. Είμαι ελαφρώς τρομοκρατημένη πάντως. Γιατί νιώθω ότι στη ζωή μας το μόνο που κάνουμε είναι να αποφεύγουμε τη σκέψη του θανάτου.