Τζιέρι μου..

Τζιέρι μου..

Σπλάχνο μου..

Καρδιά μου..

Ψυχή μου..

Το τραγούδι των Sleepin Pillow θα σε οδηγήσει σε μένα..

Masterpiece

Αποφάσισα να..

.. αρχίσω τη διπλωματική σοβαρά τώρα.

.. καθιερώσω μέρες αποκλειστικότητας, κατά τις οποίες θα κάνω ένα πράγμα μόνο και δεν θα τρελαίνομαι να τα κάνω όλα.

.. μη φοβάμαι τόσο πολύ.

.. μην τρέχει το μυαλό μου.

.. λέω όχι.

.. δείχνω στους δικούς μου ανθρώπους πώς νιώθω, ενίοτε να το λέω κιόλας, γιατί παίζει να μην παίρνουν χαμπάρι.

.. απορρίπτω με μεγαλύτερη αυστηρότητα, που δεν επιδέχεται διαπραγμάτευση από τους άλλους, όταν είμαι σίγουρη ότι δεν θέλω κάτι ή δεν μου ταιριάζει.

.. βάλω πρόγραμμα στα πράγματα που χωρίς αυτό ναυαγούν.

.. μην βάλω όρια σε ό,τι αποτυγχάνει παταγωδώς αν το προγραμματίσεις με κάποιο τρόπο.

Οι αποφάσεις μου αυτές έχουν να κάνουν όχι με την επικείμενη αλλαγή χρονιάς,

αλλά με την επελθούσα αλλαγή διάθεσης.

Σας φιλώ..

ασυνάρτηση

Αυτό δεν είναι ανάρτηση. Είναι ασυνάρτηση. Έχω πιει τα ποτηράκια μου και μου έρχονται όλα μαζί..

Χιόνισε, ναι. Κάνει κρύο, ναι. Και μπορεί να μην έχω κρασί στο ψυγείο, έχω όμως στο υπόγειο εφτά βαρέλια, και το υπόγειο είναι μόλις 11 σκαλιά μακριά. Και ο μπαμπάς φέτος έφτιαξε το δεύτερο καλύτερο κρασί της ζωής του. Το πρώτο το ήπιαμε (250 κιλά σε μία σεζόν ζωή να έχουμε) τρία χρόνια πριν- ένα καταπληκτικό μερλό, που παρόμοια με αυτό στο Παρίσι τα αγόραζα με 25 ευρώ το ποτήρι (φαντάσου πόσο πίνεις αν είναι και γκράτις- ε; ε;).

Το θέμα είναι ότι βάζω το κρασί μου, φτιάχνω ατμόσφαιρα, το δέντρο στολισμένο, μουσικούλα, τα μωρά νανάκια, και πίνω το κρασί μόνη ρε πούστη. Στο λαιμό μου κάθεται! Έχω δει πως δεν γίνεται να βγαίνω συχνά, οπότε αποφάσισα να μαζεύω τις μέρες και να δραπετεύω ένα τριήμερο το μήνα. Αυτό το μήνα έχει... ταράν ταράν : Θεσσαλονίκη. Είμαι κατενθουσιασμένη.. Αλήθεια.. Μου έλειψε η Θεσσαλονίκη μου.. κάποτε ήταν το σπίτι μου.. έχω μία υποψία ότι είχα αφήσει εκεί και την καρδιά μου.. κανείς δεν ξέρει..

Σήμερα αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Όχι όλους, μόνο αυτούς που θεωρώ ανθρώπους. Σήμερα κάνω σαν έφηβη. Δεν ακούω διάφανα κρίνα, μετά από την ανάρτηση της νανάς ακούω madrugada. Αυτό το λέω για τον κάθυ, γιατί ξέρει αυτός.

Σήμερα πίνω κόκκινο κρασί και θυμάμαι την γεύση της μπύρας στο στόμα ενός παλιού έρωτα. Λυπάμαι που έχασα χρόνο και χαίρομαι που κέρδισα τη ζωή μου πίσω. Αποφάσισα να θάψω τις ενοχές μου και να μην νιώθω πως χρειάζεται να δικαιολογώ τα πάντα στους άλλους- κάνω έτσι, γιατί έτσι γουστάρω στην τελική.

Μέχρι πριν λίγες μέρες ένιωθα πως τα αγόρια μου θα με μισήσουν κάποτε γιατί χώρισα τον πατέρα τους. Ξέχασα να θυμηθώ πως εκείνος με έβλεπε να κλαίω κάθε μέρα από τότε που γέννησα τον μικρό και ποτέ δεν με ρώτησε γιατί. Ούτε με αγκάλιασε χωρίς να μιλάει. Όταν αφήσαμε το μωρό στο νοσοκομείο και εγώ πάλι έκλαιγα, γιατί ήταν μόνο δύο εβδομάδων και αρρώστησε και έπρεπε να μπει σε θερμοκοιτίδα και εγώ δεν μπορούσα να μείνω μαζί του, αλλά πήγαινα κάθε μέρα να το δω, δεν μου κράτησε το χέρι. Πέρασαν μήνες χωρίς μία αγκαλιά και ένα φιλί. Χωρίς τίποτα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα πεθάνω. Δεν νομίζω ότι το ξέρει, δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί έπαψα να είμαι χαρούμενη. Η' μάλλον αναρωτήθηκε αλλά δε ρώτησε, γιατί βαριόταν να ακούσει. Πήρα δύναμη κάποια στιγμή και έτρεξα για συνέντευξη μεταπτυχιακού. Με πήραν. Αυτό με κράτησε από την τρέλα τον περασμένο χειμώνα. Νομίζεις ότι αν τα ήξεραν αυτά τα αγόρια μου θα με μισούσαν; Και όχι μόνο αυτά..

Να ξέρετε δεν νιώθω τίποτα για αυτόν πια. Έχω φύγει εδώ και καιρό.

Η καρδιά μου αρχίζει και γεμίζει σιγά σιγά.. Νομίζω ότι κερδίζω πίσω τον εαυτό μου..

Και ο μεγάλος μου έχει γίνει πιο χαρούμενο παιδί τον τελευταίο καιρό. Μου είπε στο αυτοκίνητο προχθές: μαμά έχεις παρατηρήσει ότι δεν βάζω πια μαύρο χρώμα στις ζωγραφιές μου; κόντεψα να τρακάρω. είναι μόνο πέντε χρονών. νομίζω ότι από το καλοκαίρι που χώρισα είμαι ευτυχισμένη, και κάνω το παιδί μου ακόμα πιο ευτυχισμένο. έχει φύγει η μαυρίλα από πάνω μου, το νιώθω..

Καλή σας νύχτα

Το παραδέχομαι, με πήρε ο ύπνος, άνθρωπος είμαι λύγισα!!

Πήγα τον μεγάλο σχολείο. Ο μικρός δεν είναι ακόμα δύο και τον έχω παρεούλα τα πρωινά, όταν δεν έχω δουλειά οπότε και αναλαμβάνει η νταντά - η μάνα μου δηλαδή.

Είχα ξενυχτήσει το βράδυ διαβάζοντας- ναι αλήθεια λέω. Και το πρωί, την ώρα που ο μικρός ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και έπινε γαλατάκι, με πήρε ο ύπνος λίγο πιο δίπλα στον άλλο καναπέ. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε και τι έγινε στο ενδιάμεσο- τον μέτρησα μετά: πέντε δάχτυλα σε κάθε χέρι, δύο μάτια, δύο πόδια, καλά σε γενικές γραμμές- γλυτώσαμε τα χειρότερα, αλλά ξύπνησα από ένα θόρυβο και κάτι που με κοπάνησε στο κεφάλι, για την ακρίβεια στο μέτωπο. Δεν κατάλαβα τι ήταν, ο μικρός είχε πάρει κάτι και με χτύπησε στο μέτωπο, έτσι ξύπνησα ξαφνικά. Δεν έδωσα σημασία, μια και γύρω γύρω ήταν παντού παιχνίδια και έτσι αγουροξυπνημένη όπως ήμουν. Κάποια ώρα μετά, όταν πήγα στο μπάνιο, κόντεψα να μείνω από τα γέλια. Φαρδιά πλατιά στο μέτωπό μου η δικηγορική μου σφραγίδα..

πάλι εκεί εσύ;

Όπως όλοι καταλάβαμε, επανήλθα στον τόπο του εγκλήματος. Από τον μάτλοκ έως και τα σι εσ άι μαϊάμι έχω διδαχθεί ότι ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, άλλωστε.

Εδώ, όταν κάποτε η γη ήταν επίπεδη, έζησα τριανταπέντε ζωές.

Θα μπορούσα να γράφω συνεχώς για αυτό το μέρος.

αν έδινα συμβουλές στον εαυτό μου πριν από αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι θα μου έλεγα:

@πήγαινε παρέα με κάποιον που τρώει ινδικά, κινέζικα, γιαπωνέζικα, ταϋλανδέζικα, βιετναμέζικα, ειδάλλως θα ξεφραγκιαστείς αν μείνεις πολλές μέρες- υπάρχει βέβαια πάντα κάπου κάποιο πάμφθηνο και εξαιρετικό ιταλικό να ξετρυπώσεις- δύο μακαρονάδες και δύο καταπληκτικά κιάντι δώδεκα ευρώ, ο ιταλός τρελάθηκε..

@μη δείχνεις πολύ βερολινέζα (ωωωωωω καλά τώρα:-) γιατί θα σε ρωτάνε για οδηγίες- μα συνεχώς;- και θα στέλνεις τον κόσμο αλλού γι' αλλού, γιατί νομίζεις πως τό 'χεις, αλλά λίγο τα χρόνια που περνούν, λίγο ο γερμανός που σου έχει πάρει τα μυαλά.. ευτυχώς που είσαι "πυξίδα"- δεν έχεις κερδίσει τυχαία αυτό το παρατσούκλι- και δεν χάνεσαι τουλάχιστον η ίδια..

@όταν χιονίζει βάλε αντιηλιακό γιατί εκείνο το θαυμάσιο μπρονζέ χρώμα δεν το παίρνεις μόνο από σολάριουμ στο friedrichshain με 4 ευρώ τα είκοσι λεπτά της ώρας..

@πάρε και μάσκα οξυγόνου μαζί γιατί στα μέρη που καπνίζουν, οι μη καπνιστές δύσκολα επιβιώνουν... αλήθεια τώρα.. στο cinema κόντεψα να βγάλω καρκίνο στον πνεύμονα σε δύο μόλις ώρες..

@πάρε μαζί κάποιον που έχει ξαναπάει στο ακουάριουμ, γιατί έχεις πάει περίπου είκοσι φορές- με κάθε έναν που σε επισκεπτόταν όταν ζούσες εκεί.. και τα μεδουσάκια είναι ακόμα τα ίδια (τουλάχιστον γλυτώσαμε τα ζα- έκανε πολύ κρύο και έπεισες τον συνταξιδιώτη σου να μην ξαναδείς τους γορίλες- άραγε αυτός με τα ράστα ζει ακόμα; προτιμώ να πεθάνω με την απορία παρά να πάω μία ακόμα φορά στο ζωολογικό κήπο του βερολίνου)

@πάρε από τα kaiser's τουλάχιστον δεκατρείς lindt παραπάνω από αυτές που θέλεις να φέρεις πίσω- ναι, μάλλον θα τις φας σε ώρες λιγουρίτσας μέσα στο κρύο..

@τα πάρτυ του karrera στο magnet θα σου φανούν για παιδάκια στο κίντεργκάρτεν- κάποτε θα σας πω και για το bastard, όπου γνώρισα τους killers και πήγα μαζί τους σε πριβέ πάρτυ στο kreuzberg και τότε αποφάσισα ότι θα γινόμουν γκρούπι αλλά δυστυχώς είχα μάθημα την επόμενη και δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω στη συναυλία της Στοκχόλμης (το είπα ότι έχω ζήσει μεγάλες στιγμές στο βερολίνο, nö?)

@πήγαινε καλύτερα όταν δεν θα έχει παντού αστυνομία με πολυβόλα, αφού επίκειται κατά τα λεγόμενα της κυβέρνησης επίθεση, γιατί όταν η μαλάκω εκείνη ανάψει τσιγάρο στο δωμάτιό της και αρχίσει ο συναγερμός του ξενοδοχείου, μάλλον θα χεστείς πάνω σου περιμένοντας την καλωδιωμένη ταλιμπάν να μπουκάρει στο δικό σου δωμάτιο και να σε ανατινάξει και είτε θα χάσεις κάποια χρόνια ζωής, είτε μία γαμορυτίδα- ελαφριά βέβαια!!- θα κάνει την εμφάνισή της ανάμεσα στα φρυδάκια σου και κρίμα είναι γιατί είσαι νέα και πρέπει να είσαι φρέσκια σαν ......(προσθέστε ζαρζαβατικό κατά βούληση)

@κάνε αποτρίχωση γιατί έχεις χωρίσει ήδη κάτι μήνες και όλο και κανά θαύμα θα συμβεί- έταξες τίποτα στο γκεντέχτνις κίρχε, ανάμεσα σε κάριβουρστ και γκλουβάιν????????

δεν υπόσχομαι ότι οι επόμενες τρεις -τουλάχιστον- αναρτήσεις δεν θα αφορούν πάλι το βερολίνο...

άλλωστε το ομολογώ: ανήκω σε αυτούς ;-)

nochmal da

Θετική ενέργεια, ριμέμπερ;

Στο σχολείο ήσουν από αυτές που διάβαζαν μέχρι τη σελίδα 75 και έπεφτε η 76. Στο πανεπιστήμιο δεν πέρασες κανένα μάθημα που δεν διάβασες, επειδή απλά έτσι σου έκατσε- ποτέ δεν καθόταν. Δεν έχεις κερδίσει ποτέ ούτε λεμονοστύφτη στη λαχειοφόρο αγορά του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Δεν είσαι ακριβώς άτυχη (επειδή δεν θέλεις να πιστέψεις ότι όλα τα φέρνει η τύχη ή ότι τελοσπάντων κάτι κουμαντάρεις κι εσύ στη ζωή σου γιατί αλλιώς θα έλεγες με σιγουριά: γκαντέμω). Ας πούμε λοιπόν απλά ότι τα πράγματα δεν σου έρχονται και πολύ "εύκολα". Ότι για κάθε τι που καταφέρνεις έχεις κοπιάσει πολύ για αυτό. Και ας το αφήσουμε εκεί.

Και έρχεται μία στιγμή στη ζωή σου που βρίσκεις να παρκάρεις δευτέρα μεσημέρι δίπλα στο σταθμό του μετρό. Εντάξει, έτυχε, λες. Μία φορά στα δέκα χρόνια αυτό. Την επόμενη μέρα καπάκια ξαναβρίσκεις. Μα καλά, σκέφτεσαι, να παίξω κι ένα λόττο. Μέχρι που κάθε μέρα πια βρίσκεις να παρκάρεις εκεί που θες συν πλην 50μέτρα. Τότε το πιάνεις. Κάτι έχει αλλάξει. Θυμάσαι παρεμπιπτόντως ότι σταμάτησε να έρχεται η περίοδός σου κάθε φορά την ημέρα που ξεκινάς για ταξίδι. Ωχ! Και ναι, η δουλειά άρχισε να τσουλάει. Μέχρι που κληρώθηκες δικαστική αντιπρόσωπος για πρώτη φορά μετά από 4 συνεχόμενες αιτήσεις προτίμησης. Ναι. Μάλλον αυτό είναι. Η θετική ενέργεια. Δεν φοβάσαι πως δεν θα βρεις να παρκάρεις, δεν το σκέφτεσαι καν. Είσαι σίγουρη πως θα βρεις. Και βρίσκεις.. Αμάν, ναι! Και Σάββατο βράδυ κάτω από το 6dogs- ε αυτό παραπάει..

Θετική ενέργεια, ριμέμπερ; Το ποτήρι γεμάτο και όχι καν μισογεμάτο;

Θετική ενέργεια.

Φέρτε μου να γράψω εξετάσεις. Είμαι σίγουρη πως θα πέσει η σελίδα 75.

@@

Πραγματικά, και συγγνώμη για τη λέξη (ωραιότατη, δε λέω, πλην όμως πολίτικαλι ίνκορέκτ), αλλά κοντεύω να βγάλω αρχίδια από το πλήθος των "αντρικών" δουλειών που κάνω. Το ξέρω ότι ο ορισμός δεν είναι δόκιμος και δεν θα έπρεπε να τον χρησιμοποιώ, άσε που αν το μάθουν στο μεταπτυχιακό ότι είπα "αντρικές δουλειές" θα με διώξουν, gender studies γαρ. Αλλά πραγματικά ... κοντεύω να βγάλω αρχίδια.

Σε αυτό το σημείο θα μνημονεύσω μία οικογενειακή φίλη που λέει για τον άντρα της ότι "ο Χ. με θέλει όλη την ημέρα να φοράω σώβρακο και να κάνω όλες τις δουλειές που μπορεί να φανταστεί ένας άνθρωπος και το βράδυ να φοράω στρινγκ και να το παίζω γατούλα".

Βέβαια, εμάς μας τελείωσε αυτό- το θέμα ανήρ παύλα σύζυγος παύλα κορώνα ή κολώνα του σπιτιού, αλλά πόσο δίκιο έχει πείτε μου..

Or would you take me home?

And if I show you my dark side
Will you still hold me tonight?
And if I open my heart to you
And show you my weak side
What would you do?
Would you sell your story to Rolling Stone?
Would you take the children away
And leave me alone?
And smile in reassurance
As you whisper down the phone
Would you send me packing?
Or would you take me home?

The final cut - Pink Floyd

Ενώ εσύ κοιμόσουν

Έκανα τρεις χιλιάδες σκέψεις μελαγχολικές

Τις αναίρεσα με τρεις χιλιάδες μία σκέψεις χαρούμενες

Υποσχέθηκα για άλλη μία φορά στον εαυτό μου εκατό πράγματα

Άρχισα να υλοποιώ τα δύο

Έβαλα τα θεμέλια για άλλα τρία

Άκουσα ένα τραγούδι δεκαπέντε χιλιάδες φορές

Τσέκαρα εφτά φορές τα μηνύματά μου

Ήπια δύο νες

Χτύπησα εφτά ήλιους

Έκανα τρεις φανταστικούς διαλόγους- με αντίλογο, επιχειρήματα και κατάλληλο τόνο φωνής

Και τώρα νομίζω πως στάνιαρα

Κάνει λίγο μελαγχολία σήμερα ή μου φαίνεται;

Αυτό το τραγούδι με έχει σκοτώσει κανονικά.. Μα γιατί να το πετύχω στο ραδιόφωνο;

Με λίγα λόγια σήμερα με έχει φάει η μοναξιά.. αυτή του ερωτικού συντρόφου λοιπόν που δεν αναπληρώνεται με κάτι άλλο, όσοι αγαπημένοι άνθρωποι και αν σε περιτριγυρίζουν.. ναι ακόμα και όταν έχεις παιδιά για τα οποία σίγουρα θα έδινες τη ζωή σου..

Αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα.. για αυτό αύριο θα έχουμε ξεχάσει όλοι τη σημερινή ανάρτηση - promise???- και θα βγούμε στους δρόμους.. έτσι;;;;;

Όνειρα γλυκά..

Πρέπει να οργανωθώ με τη διπλωματική γιατί όλο κάνω κάνω κάνω και τελικά ακόμα τίποτα ουσιαστικό δεν έχω κάνει. Το καλό είναι ότι η δουλειά κάπως άρχισε να τσουλάει σε αντίθεση με τη νέκρα των περασμένων μηνών και αυτό φυσικά είναι καλό γιατί τα οικονομικά είναι αρκετά ζόρικα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει..!

Επίσης το καλό είναι ότι αρχίζω και επικοινωνώ. Επικοινωνώ με τους ανθρώπους γύρω μου, γιατί αυτό κάπως το είχα κόψει.

Σε αυτό το σημείο θα πω στην αμάλθεια ότι έχω χωρίσει από το καλοκαίρι και είμαι πια και τυπικά μόνη. Ουσιαστικά μόνη ήμουν εδώ και δύο χρόνια, αν και υπάρχουν φήμες για περισσότερο. Δεν ξέρω.. Μάλλον αυτή η φήμη είναι κάτι που θα το αφήσω έτσι και δεν θα το πολυσκεφτώ, γιατί δεν θέλω να αναιρέσω οτιδήποτε καλό έχω ζήσει. Ας έχω και μία ψευδαίσθηση τουλάχιστον, αφού σκοτώνει η σκέψη ότι μπορεί να ήμουν μόνη για περισσότερο χρόνο απ' ό,τι εγώ η ίδια συνειδητοποιούσα. Θέλω να σας πω ότι έχω ταλαιπωρηθεί πολύ καιρό ψυχολογικά κυρίως, γιατί η χειρότερη μοναξιά είναι όταν δεν είσαι μόνος στο δωμάτιο. Θέλω να σας πω ότι δεν στενοχωριέμαι που πήρα αυτήν την απόφαση, γιατί τώρα είμαι πιο χαρούμενη και πιο ευτυχισμένη από πριν. Θέλω να σας πω επίσης ότι όπως μου είπε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο "ανακοινώνω τα πράγματα στους άλλους όταν πλέον έχουν τελειώσει" και έχω φάει όλο το λούκι μόνη μου και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω γράψει τίποτα τόσο καιρό, αν και κάποιος που με "διάβασε" δεν γίνεται να μην κατάλαβε την ψυχολογική κατάσταση στην οποία ήμουν. Εκείνος που έπρεπε να μαθαίνει αυτά που σκέφτομαι και νιώθω τα μάθαινε και πιστέψτε με είναι ο μόνος που δεν έκανε κάτι για αυτό. Για αυτό αποφάσισα ότι αν είναι να είμαι μόνη μου, τότε θα είμαι επίσημα μόνη και δεν θα είμαι υποχρεωμένη να επωμίζομαι μόνο ευθύνες από μία σχέση και όχι απολαύσεις.

Αποφάσισα να ζω κάθε μέρα.

Δεν ξέρω για πόσους από εσάς είναι αυτονόητο αυτό, απλά επειδή για μένα δεν ήταν, έπρεπε να το αποφασίσω.

Αρχίζω να επικοινωνώ λοιπόν.

Και από το καλοκαίρι έχω αρχίσει και να ζω. Κάθε μέρα.

-Είναι επικίνδυνο να κρύβεσαι πίσω από την ασφάλεια των ονείρων.

(-Ναι, το ξέρω).

Πέρασα πολύ καιρό ονειρευόμενη..

Καιρός να κάνω κάτι...

άλεξ

Τόσο καιρό είμαι στη μούγγα, αλλά δηλώνω απερίφραστα ότι μου λείπει η άλεξ ρε παιδιά!!

Πέρασε και το φετινό καλοκαίρι.

Μέχρι τα μέσα του ήταν κουραστικό ως εκεί που δεν πάει. 'Ενα μεταπτυχιακό που τελείωσε κατά το ήμισυ (τώρα μένει η διπλωματική), ένταση, άγχος, μία πνευμονία λίγο πριν τις εξετάσεις, προσωπικά χάλια, κούραση, πυρετός από υπερκόπωση, μπερδέματα, μπερδέματα, μπερδέματα.

Το δεύτερο μισό ήταν ανατρεπτικό. Τα πάνω κάτω; Τα μέσα έξω; Ριζική ανακαίνιση; Αναπαλαίωση; Δεν είμαι σίγουρη.

Όμως όλα είναι καλά. Είναι όντως καλά. Και θα πάνε ακόμα καλύτερα και το ξέρω.

Νέα εποχή. Την πρώτη Σεπτέμβρη άκουσα για πρώτη φορά την ευχή: καλή εποχή..

Με συγκλόνισε. Μου μίλησε. Σιγά τα λάχανα ε; Νοτ του μι.

the end of an era. και η έναρξη μίας άλλης.

I' ll drink to that.

Έχω κοκκινήσει λιγάκι από τον ήλιο. Ωραία, σκέφτομαι, αυτό το έχω συνδυάσει με το καλοκαιράκι στο μυαλό μου.

Λίγα ρούχα, πολλή όρεξη. Θάλασσα, αεράκι, ξαπλώστρες και αντηλιακά με άρωμα καρύδα.

Θυμάμαι τη Χαλκιδική και την άμμο της. Ένα μαγαζί τρομερό και φοβερό, που είναι στην άκρη του κόσμου....

Άραγε υπάρχει ακόμα;

Και τι άλλο από τότε υπάρχει ακόμα;

Κι αν είναι εκεί η θάλασσα και το χρώμα της, εγώ υπάρχω όπως τότε;

Πόσο ερωτεύτηκα και πόσο αγάπησα από τότε; Ή δεν μετριέται έτσι ο χρόνος;

Αν δεν μετριέται έτσι, πώς ξεχωρίζει κανείς τις μέρες που περνούν;

...

Όταν κάτι είναι ωραίο, όταν εσύ με αυτό είσαι όμορφη, θες να το κρατήσεις. Μάλλον για πάντα. Κι αν στην πορεία το χαλάσεις; Με τη χρήση- ή την κατάχρηση; Τότε υπάρχει η εναλλακτική: Δεν το εντάσσεις στην καθημερινότητά σου, αλλά στις διακοπές σου. Οι διακοπές κρατούν μία αιωνιότητα. Γεμίζουν τις μπαταρίες για μετά, για τη ρουτίνα σου. Δεν κινδυνεύεις να το λιώσεις από τη χρήση. Αποκομίζεις από αυτό τα μέγιστα οφέλη. Και μόνο οφέλη. Και υπάρχει και ο δικηγόρος του διαβόλου: Αν κάτι είναι τόσο ωραίο, δεν αξίζει να το κάνεις ρουτίνα σου; Δεν θα βγει από αυτή τη διαδικασία η ουσία του στην πιο καθαρή της μορφή; Δεν θα το κάνεις δικό σου; Και μετά πάλι ο αντίλογος: Γιατί να πρέπει όμως να κάνεις κάτι δικό σου για να το απολαύσεις; Δεν αρκεί να είσαι δίπλα του, πρέπει να το έχεις στην τσέπη σου, του χεριού σου, ιδιοκτησία σου; Μήπως η υπέρτατη ηδονή έρχεται από αυτό που δεν μπορείς με τίποτα να σφετεριστείς; Μήπως η απειλή της απώλειας είναι η ευχαρίστησή σου; Αυτή η αρρωστημένη, όπως μου έμαθαν, και καταστροφική απόλαυση αυτού που δεν σου ανήκει;

Λες και μου ανήκει τίποτα; Μόνο ο εαυτός μου.. και αυτος παραδομένος στις σκέψεις μου... αυτές που φανερώνω.

Έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς ό, τι ώρα θες ΕΣΥ. Και μετά να κάνεις ένα ωραίο μπάνιο. Και μετά να σκέφτεσαι τι θα βάλεις, να βάζεις μουσικούλα στο τέρμα και να τραγουδάς καθώς βάφεσαι. Κάποιες φορές στο σκηνικό είναι και κάποια φίλη που έχει ξεμείνει σπίτι σου από το προηγούμενο βράδυ, ή το σενάριο εξελίσσεται σε ένα άλλο σπίτι όπου εσύ ξέμεινες από χθες.

Δεν θα ήθελα να είναι πλέον το καθημερινό μου πρόγραμμα, αλλά για μία στο τόσο... δε με χαλάει καθόλου.

Πλέον όλα τα κάνω τρέχοντας. Εκεί που υπάρχει μόνιμο θέμα είναι τα μαλλιά. Ποτέ δεν τα έφτιαχνα βέβαια πιστολάκια κλπ, αλλά παλιά ήταν ίσια ολόισια, σαν να έχω βγει από κομμωτήριο, οπότε δεν χρειαζόταν. Μετά την πρώτη μου γέννα, το μαλλί-πρόκα έγινε μαλλί-αφάνα. Ναι. Αλήθεια. Είναι απίστευτο. Καλά, οκ, δεν τρέχει και τίποτα, αλλά επί του πρακτέου, απλά κυκλοφορώ σαν να έχω τσακωθεί με τη γάτα της γειτόνισσας. Ή να κατέβηκα μόλις από μηχανή που έτρεχε με 380χλμ/ώρα. Ή να ξέχασα να χτενιστώ. Ή κάτι τέτοιο.

Περνάω βέβαια φάση σταρχιδισμού ως προς αυτό. Μία ανέμελη μέρα όμως, που θα τύχει να αφιερώσω λίγη ώρα παραπάνω στην εμφάνισή μου, που γενικά δεν με απασχολεί, νιώθω καλύτερα. Και σκέφτομαι και λέω: γιατί κάτι που δεν μας απασχολεί ή νομίζουμε πως δεν μας απασχολεί έχει τελικά τέτοια επίδραση πάνω μας; Πώς δηλαδή μπορεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα κάτι που πίστευα ότι μου είναι αδιάφορο; Πυρηνική φυσική θα μου πείτε...

Την Παρασκευή είχαμε ενημέρωση στο σταθμό. Πάει το παιδί μου το χάνω, το παίρνει η NASA.

Μόνο που πριν τη NASA πρέπει να μάθει να λέει το ρο. Μην τρακάρει κανας πύραυλος από λάθος οδηγίες. Έτσι, αν δεν το έχει πει μέχρι το Σεπτέμβρη, θα αρχίσουμε λογοθεραπεία.

Περί Αμερικής κλπ.

Παιδάκια, η ξαδερφούλα έφυγε για αμέρικα. Αυτό ήταν. Έφυγε. Ξανά. Αυτή τη φορά για λίγο περισσότερο- από πέντε έως επτά χρόνια. Με τα καλοκαίρια στην Κωνσταντινούπολη (ξέρετε πού θα πάω το καλοκαίρι του 2011- εκτός αν έχουμε χρεωκοπήσει. Ίσως να πάω ούτως ή άλλως για να πουλήσω τα βρακιά μου σε κανά παζάρι μπας και βγάλω το μεσημεριανό). Νέα αρχή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν την πολυχρειαζόταν, κατά μία έννοια τουλάχιστον. Δεν σας έχω πει ότι η ξαδέ έγραφε στο κόσμο και στο μαρί κλαιρ, από πάθος και ταλέντο. Στο μαρί κλαιρ ήταν και βοηθός αρχισυντάκτριας έως και την περασμένη παρασκευή που παραιτήθηκε. Για να ακολουθήσει τον έρωτά της στην αμερική, να έχει ελεύθερο χρόνο και να συνεχίσει να γράφει εξ αποστάσεως για τα δύο περιοδικά. Λέγαμε χθες και για ένα μάστερ που σκέφτεται μελλοντικά, όχι φέτος όμως. Φέτος θα βλέπει σκιουράκια στο παράθυρό της και θα τριγυρνά σε μία νέα πόλη με ένα λάπτοπ και ένα ποδήλατο. Ωραία, έτσι; Εγώ λέω ωραία. (Το ποδήλατό της εδώ μας το άφησε πεσκέσι!-δε χαλιέμαι). Χθες μας έφερε τα δώρα της- εκ των οποίων καλλυντικά χομ μέιντ με βιολογικά υλικά- από τα χεράκια της. Το μπάτερ μυρίζει καρύδα.. είναι τέέέέέέέλειο. Και ένα προϊόν κατά της κυταρρίττιδας- εντελώς προληπτικό (χαχαχαχαχα!!). Τα άλλα είναι απόρρητα!

Η θεία δεν ξέρω πότε θα συνέλθει. Μάλλον όταν η ξαδέ γυρίσει- κατά προτίμηση με μία μπέμπα στην αγκαλιά.

Κατά τις δώδεκα σήμερα τα μεσάνυχτα τα παιδιά θα φτάνουν στην άάάλλη ήπειρο. Θα τους περιμένει το αμερικάνικο σόι εκεί. Οι γιαγιάδες των ΗΠΑ είναι κάπως σαν τις δικές μας, μόνο που σερφάρουν πιο συχνά στο ίντερνετ. Η μαμά του γαμπρού- όπως λέει και ο μπαμπάς της άλεξ- είναι μία σκέτη γλύκα, και έχει καταφέρει τους δύο γιους της να φτιάχνουν πρωινό στο κρεβάτι στις γυναίκες τους, να μαγειρεύουν και να είναι άντρες Τ Α Υ Τ Ο Χ Ρ Ο Ν Α! Έπαθες σοκ ελληνίδα μάνα; ναι, γίνεται!

Καλή αρχή λοιπόν!!

Η Νέα Αρχή. Εμένα μου αρέσει τρελά η Νέα Αρχή. Λατρεύω τις Νέες Αρχές. Στις σχέσεις μου πάντα η καλύτερη στιγμή μου ήταν οι χωρισμοί- παρανοϊκό; δεν είπα ποτέ ότι δεν είμαι παρανοϊκή, χελόου είμαι καρκίνος με ωροσκόπο σκορπιό, τι να κάνω η κακομοιρούλα- τα άστρα φταίνε.. Έχω αλλάξει πέντε τόπους διαμονής και έξι σπίτια- μετά τα 18. Κάθε ταξίδι που κάνω νιώθω ότι θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα. Η αδερφή μου με φωνάζει σαύρα- εννοώντας ότι προσαρμόζομαι στο περιβάλλον αμέσως. Αν δεν είχα κάνει ήδη παιδιά θα μετακόμιζα σε πόλεις του κόσμου ανά διαστήματα- για να ζήσω για λίγο κι εκεί κι εδώ και παραπέρα. Οι ψυχολόγοι λένε πως οι συχνές μετακομίσεις δεν ενδείκνυνται για τα παιδιά- για αυτό και τη γλύτωσαν.

Και οι Αναμνήσεις. Έχω τόσο ανάγκη τις Νέες Αρχές, όσο και οι Αναμνήσεις. Αυτά τα δύο μαζί. Ενώ δεν δένομαι με περασμένες καταστάσεις και δεν αναπολώ ποτέ με διάθεση "αχ και να ξαναγύριζα πίσω", οι Αναμνήσεις μου δίνουν υπόσταση- αλλά φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει με όλους: είσαι ό,τι έχεις ζήσει, συνοπτικά και χωρίς πολλές αναλύσεις "είσαι ό,τι έχεις ζήσει".

Ταυτόχρονα πάντα θέλω τη Νέα Αρχή. Είμαι ο άνθρωπος των δεκαπέντε χιλιάδων χόμπυ. Μου αρέσουν όλα, σχεδόν. Τα θέλω όλα, σχεδόν. Απλά όχι για πολύ καιρό συνεχόμενα. Θέλω να κάνω και αυτό και αυτό και το άλλο. Θέλω να αρχίζω συνέχεια κάτι. Αλλά όχι απαραίτητα και να το τελειώνω. Μην το πείτε σε μελλοντικούς υποψήφιους εργοδότες μου, γιατί είναι πολύ πιθανό να αναζητήσω άλλη δουλειά- νέα δουλειά!!

Σας φιλώ

Μα τι σύμπτωσις

Η ξαδέ μου έφερε από το Παρίσι μία pink σαμπάνια. Την έβαλα στο ψυγείο για αύριο. Θα την απολαύσω σε κρυστάλλινο ποτήρι. Είναι η μόνη μου ανάγκη για καθημερινή πολυτέλεια. Το κρυστάλλινο ποτήρι. Εκτός από το νερό που πίνω από το μπουκάλι , κλαρίνο- όπως με κορόιδευε ένας συμφοιτητής από τη Βέροια, και τους καφέδες φυσικά, όλα τα υπόλοιπα ποτά στο σπίτι τα απολαμβάνω σε κρυστάλλινο ποτήρι, ναι και την μπύρα- ΙΔΙΩΣ την μπύρα. Ακόμα και αν το φαγητό το τρώω από την κατσαρόλα, το ποτήρι το έχω ανάγκη να είναι απολαυστικό. Περίεργο; Ίσως. Πραγματικό όμως.

Σκεφτόμουν ότι τις ίδιες μέρες περίπου ήταν στο Παρίσι και η κοριτσάρα. Ίσως παραλίγο να είχαν συναντηθεί οι δυο τους. Ίσως να ανέβηκε η μία στο αεροπλάνο από το οποίο κατέβηκε η άλλη. Οι συμπτώσεις είναι η αγαπημένη μου ασχολία. Τρελαίνομαι να βρίσκω κοινούς γνωστούς, και να ρωτάω πότε ήταν κάποιος κάπου, με την ελπίδα να διαπιστώσω διαολεμένες συμπτώσεις. Η σύμπτωση είναι ότι τις βρίσκω. Και είναι πάντα διαολεμένες.

Υπάρχει σύμπτωση που μου αποκάλυψε το κέρατο που έτρωγα. Σύμπτωση που αποκάλυψα εγώ το κέρατο που έτρωγε άλλος. Και αυτά με άτομα (φαινομενικά) άσχετα και άγνωστα μεταξύ τους, αλλά και μακρινά σε απόσταση. Έχω δει κούκλο γκόμενο στην τηλεόραση σε τηλεπαιχνίδι και μετά από έναν χρόνο τον γνώρισα στο "τσίλι" στη Σαντορίνη- φαντάσου ότι τον θυμόμουν ένα χρόνο μετά- και ο οποίος σοκαρίστηκε όταν του το είπα! Έκανα παρέα με κοπέλα που μιλώντας κάποια στιγμή εκτενέστερα για τα προσωπικά μας διαπιστώσαμε ότι ήξερα προσωπικά το γκόμενό της και μάλιστα ότι αυτός είχε κοιμηθεί σπίτι μας μετά από το πάρτι της αδερφής μου στο οποίο τον είχαμε καλέσει. Η ίδια κοπέλα είχε ένα φίλο ο οποίος έμενε δίπλα μου στην πενταήμερη. Και η κοπέλα και εγώ και ο φίλος από άλλα σχολεία, από διαφορετικούς νομούς της Ελλάδας. Όλα αυτά τα διαπιστώσαμε στη συζήτηση. Και είναι όλοι κοινοί θνητοί- δηλαδή όχι κάποιος φέιμους που θα τον ξέρουν όλοι. Μάλλον δεν είναι σκόπιμο να συνεχίσω άλλο. Πάντως να έχετε κάποια φοβερή σύμπτωση θέλω να τη μάθω, γιατί όπως είπα τρελλλλλλλλλλλλαίνομαι για συμπτώσεις.

Τώρα που καλοκαίριασε, αν και δε λέει να ζεστάνει, πάρτε και ένα σαλαμάκι για τα ουζάκια μας. Με τρελαίνει αυτό το τραγουδάκι.

Έχει μυρίσει καλοκαίρι έτσι;

Έχει μυρίσει καλοκαίρι έτσι; Το καταλαβαίνω ιδιαίτερα το βράδυ.. έχει έρθει αυτή η καθαρά καλοκαιρινή ανάσα της νύχτας... που με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα σήμερα και χθες, απ' ό,τι τις περασμένες ημέρες της μαυρίλας.

Σταμάτησα να πάρω ένα καφέ, να παραδώσω το φαγητό του μικρού στον παιδικό και έτρεξα να προλάβω- όπως συνήθως- ανοιχτά τα δικαστήρια και τις τράπεζες. Όχι, δεν ήθελα να ρίξω μολότωφ, τη δουλειά μου ήθελα να κάνω, όπως και όσοι δουλεύουν στις υπηρεσίες αυτές. Δεν είναι πληρωμένοι δολοφόνοι, για τους οποίους το "τη δουλειά μου κάνω" δεν είναι κάτι αθώο.

Υπάρχουν πολλοί που ξύνονται, και άλλοι που είναι αγενέστατοι, αλλά δεν ξέρω αν φταίνε μόνο αυτοί μέσα στο όλο διαβρωμένο σύστημα. (Η μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου εξάλλου- για την οποία ισχύουν τόσα υπέρ όσα και κατά- τους κάνει να μην επιδέχονται αξιολογήσεων, οπότε όλοι οι υπόλοιποι που εξαρτώμαστε από τις υπηρεσίες τους επαφιόμαστε στην καλή διάθεση και το φιλότιμό τους.)

Πρέπει, ωστόσο, να παρατηρήσω ότι υπάρχει ένα θετικό κλίμα στην πλειονότητα, που αρχίζει να μιλά ευγενικά, να εξυπηρετεί, ακόμα και να βοηθά. Συνήθως οφείλεται στην παρουσία νεότερων σε πολλές υπηρεσίες, που ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι ίσως και να φέρουν την ελπίδα για ένα "καλύτερο αύριο"- ένα επί της ουσίας καλύτερο αύριο, όχι απαραίτητα στολισμένο με αξεσουάρ Lanvin και Louis Vuitton.

Πέρα από αυτά, επειδή άλλα ήθελα να πω, θα συνεχίσω όπως άρχισα.

Κάτι στον αέρα μυρίζει ελπίδα. Κάτι με έκανε να νιώσω όμορφα σήμερα. Είμαι και καλοκαιρινός τύπος, και ζώδιο, και τολμώ να πω δυνατά σήμερα πως ΝΙΩΘΩ ΟΜΟΡΦΑ.

Καλά μου λένε τα παιδιά στο καφέ "κακός καφές, κακή μέρα", άρα φαντάζομαι πως "καλός καφές, (περισσότερες πιθανότητες να είναι) καλή μέρα".

Και ο σημερινός καφές ήταν μούρλια!!

Έχω και νέο: λέγεται musicsociety.gr και είναι ο νέος ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός, που έχει φτιαχτεί με πάάάάάάάάάρα πολύ κέφι και μπορείτε να τον ακούσετε και να τον αγαπήσετε, εξάλλου μόλις γεννήθηκε!

(Θα διαφημίσω βέβαια και την εκπομπή της αδελφούλας μου κάθε Σάββατο 4-5μμ.!!!)

Χθες ο γιος μου μου έφτιαξε - μαζί με τη γιαγιά του- σιμιγδαλένιο χαλβά (τον προπονώ γενικά στη μαγειρική για να μη με βρίζουν οι νύφες του μέλλοντος). Μου έφερε και ένα χάρτινο λουλούδι με τη φωτογραφία του πάνω, που έφτιαξαν την Παρασκευή στο σταθμό. Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω πώς ένιωσα..

Είχα και δικαιολογία να φάω το μισό χαλβά.

Τα λουλουδάκια σας αρέσουν; Είναι από έναν κάκτο που έχω, βγαίνουν μία φορά το δίμηνο περίπου και κρατάνε δύο μέρες μόνο. Τα έβγαλα για να σας τα δείξω. Και για να πω ότι και οι κάκτοι μπορούν ....

Γιατί ρε παιδιά..

Γιατί ρε γαμώτο πάλι..

Επανάσταση είναι να σκοτώνεις έτσι;

Επανάσταση είναι να μην βολεύεσαι, να μην ζεις παρασιτικά εις βάρος άλλων, να κάνεις το δίκαιο αγώνα σου.

Θλίβομαι.. Εγώ κι εσείς θα μπορούσαμε να γίνουμε αυτά τα τρία θύματα. Και άλλα τόσα..

άλλα πόσα;

Είναι ντροπή. Είναι εξευτελισμός. Νιώθω ανήμπορη και τρελαίνομαι.

Δηλαδή ο "επαναστάτης" κατάφερε ζημιά εναντίον της προσωποποίησης του καπιταλισμού, δηλ. της τράπεζας; Αυτό έκανε; Πώς νιώθει άραγε;

Μήπως πρέπει να θεωρούμε πάλι τα ανθρώπινα θύματα παράπλευρες απώλειες;

Η συναυλία χθες ήταν εκπληκτική-όταν άρχισε, βέβαια, με μεγάλη καθυστέρηση.

(Μήπως το να σχολιάζω την καθυστέρηση πρώτα, με κάνει κάπως στριμμένη γιαγιά- κάτσε σπίτι καλύτερα και μην τρέχεις σε συναυλίες- το πολύ πολύ πήγαινε κανα μέγαρο να κάθεσαι κιόλας; Έχει μία βάση αυτό, αλλά πραγματικά δεν ήταν το Terra Vibe να αράξω ξάπλα και να απολαμβάνω τους διερχόμενους, αλλά ένα κλειστό, τίγκα στην κάπνα και έχω κόψει και το τσιγάρο και ήμασταν αγκαλιά με πολλούς τύπους ταυτόχρονα και δεν ήταν ο τύπος μου κανείς τους, οπότε δικαιούμαι να πω και το παραπονάκι μου)

Ο Τιμ είναι μεγάλο νούμερο με την καλή έννοια και εγώ λατρεύω αυτό το συγκρότημα... Μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε και ο μέσος όρος ηλικίας που ήταν στα κυβικά μου (30 δηλαδή, μην νομίζετε ότι επειδή είμαι μάνα είμαι και μαθουσάλας, απλά ήμουν προκομμένη (!!!) και έκανα παιδιά νωρίς!), μου άρεσε και ο παραδιπλανός, μου άρεσε και το όλο κλίμα, μου άρεσε γιατί είμαι της συναυλίας εγώ γενικά και κανονικά θα ήμουν γκρούπι αν δεν ήμουν μάνα, και ένα σωρό άλλοι λόγοι...

Το απόλαυσα πραγματικά..

Η ανάρτηση δεν είναι πολύ αναλυτική (μου άρεσε, τι άλλο να πω άλεξ;) αλλά είναι αφιερωμένη στην άλεξ που είναι στην Ολλανδία και μας έχει αφήσει μόνες, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μας τα πει όταν γυρίσει!!

Σήμερα είμαι πολύ απογοητευμένη.

Με αιτία αλλά και χωρίς αιτία. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα σοβαρό που με απασχολεί συνεχώς, αλλά το απωθώ γιατί δεν υπάρχει χρησιμότητα στο να το σκέφτομαι. Αυτό δημιουργεί ένα κλίμα αρνητικό, και έτσι μετά τα μικρά ασήμαντα με χαλάνε- χωρίς να έχουν από μόνα τους τη δύναμη να το κάνουν αυτό.

Όταν νιώθω έτσι προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Συνήθως κάποιες ιστορίες του παρελθόντος. Για να με βοηθήσει, παίρνω την αγαπημένη μου Μ. τηλέφωνο και αρχίζουμε να θυμόμαστε τραγελαφικά και μη.

Θα σου πω ένα μικρό περιστατικό που πάντα με κάνει να γελάω.

Χειμώνας 1999, Θεσσαλονίκη, πλατεία Ναβαρίνου. Έχω κάνει τρύπα στη μύτη και σέρνω τη Μ. που έχει έρθει να με επισκεφτεί από την Αθήνα να κάνει και αυτή. Φοβάται αλλά την πείθω ότι πραγματικά δεν πονάει καθόλου. Οκ, πάμε. Μπαίνουμε, τα διαδικαστικά κλπ κλπ, ο Σ. βάζει το σκουλαρίκι στο πιστολάκι, η Μ. κάθεται στα δύο μέτρα μακριά από αυτόν. "Από εκεί θα μου ρίξει;", λέει η Μ. έντρομη και εγώ δεν κρατιέμαι από τα γέλια.

Επίσης όταν δεν είμαι και πολύ καλά παίρνω την αδερφή μου και βρωμίζουμε το κάρμα μας θάβοντας πρώην γκόμενους. Ρίχνουμε τόσο γέλιο που αξίζει λίγη μπιχλίτσα στο κάρμα. Εξάλλου σίγουρα θα κάνουμε αργότερα κάποια καλή πράξη για να φρεσκαριστεί λιγάκι- το κάρμα ντε!

Τώρα τελευταία, όταν δεν είμαι και πολύ καλά, διαβάζω κι εσάς. Και δεν σας κρύβω ότι νιώθω πολύ καλύτερα.

Πώς να γράψεις ποίημα στον υπολογιστή, γίνεται;

Αν δεν πιάσεις την πένα σου, το μολύβι σου, να γρατζουνάς το χαρτί και να ακούς τον ήχο του, να μουτζουρώνεσαι με τα μελάνια, να μυρίζεις τα υλικά σου.. γίνεται;

Μπορείς να το μεταφέρεις το ποίημά σου στον υπολογιστή σου μετά, αλλά να το γεννήσεις στο πληκτρολόγιό του είναι ψυχρό κι απάνθρωπο και δεν έχει ίχνος ποίησης μέσα του..

Κάλτα

-Μαμά, θες να πάλουμε μία κάλτα γιούνισεφ;

-Ναι, μωρό μου, τι κάρτα;

-Δεν ξέλω, κάλτα.

-Εντάξει, να πάρουμε, γιατί;

-Γιατί η γιούνισεφ φτιάχνει πολλά σχολεία..

-Θα πάρουμε αγάπη μου μην ανησυχείς..

Δεν προλαβαίνω να γράψω και πολλά.

Όλο τρέχω. Είπα να πάω ένα ταξίδι να ξεκουραστώ λίγο και μόλις γύρισα ήταν άρρωστα και τα δύο. Εχω να ισιώσω το κορμάκι μου για μία ώρα σερί από την παρασκευή (δευτέρα σήμερα).

Είμαστε με τους υγραντήρες στα δωμάτια για να μην ξεραίνεται η ατμόσφαιρα, και κοντεύουμε να κάνουμε τους τοίχους στο ωραίο χρώμα της μούχλας. Πραγματικά νομίζω ότι σε λίγο κάτι θα φυτρώσει εκεί πάνω.

Ξέχασα να πω ότι στο αεροπλάνο της επιστροφής, έχοντας πάρει χειραποσκευή τα παιχνίδια των παιδιών για να μην σπάσουν, μια και γενικά δεν φέρονται στις βαλίτσες με το σεις και με το σας, μας τα άνοιξαν τα τζιμάνια της ασφάλειας για έλεγχο, τους φάνηκε ύποπτο ένα πουλί που το κουρδίζεις και πετάει και ένα πιστόλι που ρουφάει έντομα για να τα βλέπεις στο μεγεθυντικό φακό.

Αν ακούσετε λοιπόν για τους τρομοκράτες με το κουρδιστό πουλί και το πιστόλι που ρούφαγε μύγες- εμείς ήμασταν!

Survivre avec les loups..

Survivre avec les loups..

(Άλλη μία αποτυχημένη ελληνική μετάφραση: παρέα με τους λύκους. Μα παρέα;)

Συγκλονίστηκα. Δύο ώρες η ταινία, μία και μισή εγώ κλάμα γοερό. Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα που άρχισα δεν ξανασταμάτησα να κλαίω.

Ακόμα μία φορά ο άνθρωπος αποδεικνύεται το πιο βάναυσο ζώο. Η φύση μέσα στην αγριότητά της είναι πιο φιλική για ένα μικρό κοριτσάκι από την ανθρώπινη κοινωνία.

Γερμανοί στον β΄παγκόσμιο και Εβραίοι. Λύκοι που κατασπαράζουν τα θύματά τους. Οι δεύτεροι έχουν ένα λόγο: να φάνε. Αλλά και ένα μέτρο: μέχρι να χορτάσουν την πείνα τους. Οι πρώτοι δολοφονούν χωρίς λόγο. Και χωρίς μέτρο: μέχρι να εξοντωθούν όλοι.

Είναι απίστευτο. Οι λύκοι αγκάλιασαν τη μικρή μέσα στη διαφορετικότητά της από το γένος τους. Οι Γερμανοί σκότωναν ανηλεώς ακόμα και τα μωρά παιδιά. Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο..

Ένα δραματικά δραματικό δράμα αυτή η ταινία..

Είμαι συγκλονισμένη.

Και πρησμένη από το κλάμα..

Άντε τώρα να επιβιώσεις ανάμεσα στους λύκους.. Και να ξεχωρίσεις ποιοι είναι ποιοι..

Και πόσο τυφλός να είσαι, ακόμα και στρατιώτης εν καιρώ πολέμου, για να εκτελείς παιδιά;

Ας σταματήσω εδώ.

ολ σταρ

Τα παλιά μου κόκκινα-φυσικά- σταράκια τα πέταξα, τρύπια και αποκαμωμένα πια, φεύγοντας από το σπίτι μου στο βερολίνο. Από τότε άρχισαν να συμβολίζουν για μένα την απόλυτη ελευθερία που έχασα- ή πέταξα; - γιατί η επιστροφή μου στην Ελλάδα συνέπεσε με ανάληψη πολλών άλλων ευθυνών- μωρά, δουλειά, σπίτι κλπ. Πάνε 5 χρόνια που γύρισα και όλο αυτό το διάστημα δεν είχα άλλο ζευγάρι.

ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΠΙΑ!

ΝΑΙ! ΑΓΟΡΑΣΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!

Το Σάββατο πήγα να πάρω παπουτσάκια στο μικρούλι μου, γιατί η πατουσίτσα του αρχίζει και μεγαλώνει επικίνδυνα- νομίζω ότι παίρνει και "αντρική μυρωδιά"( έλεος, μέχρι τώρα κάλτσες φόραγε, δηλαδή στα 15 τι θα γίνεται παναγίτσα μου!). Εν πάσει περιπτώσει δεν του χώραγαν αυτά που είχε και επειδή με μπρίζωσε η μάνα μου "τι θα βάλει το παιδί το τριήμερο" λες και θα παει στο πατρινό καρναβάλι το μωρό ενός έτους- μόλις περπάτησε- έσπευσα να του πάρω αθλητικα. Όπως καταλαβαίνεις η μανούλα είδε ένα καταπληκτικό μπορντοροδοκόκκινο ζευγάρι σταράκια με ροζουλί κορδόνια και όπως μου δήλωσε ο πωλητής, πετροπλυμένα και με ανατομικό καινούριο τέτοιο- πως το λένε- από μέσα.

Αποφάσισα φυσικά να τα πάρω και να δω με καινούριο μάτι μία εναλλακτική μορφή της ελευθερίας μου, που μπορεί να μην είναι πια απόλυτη, είναι όμως ανατομική και την έχω φέρει στα μέτρα μου για να την απολαμβάνω χωρίς να με ενοχλεί, να την προσαρμόζω και σε άλλες επιθυμίες, που εμπεριέχουν αυξημένες ευθύνες, γιατί δεν είναι όλη η απόλαυση της ζωής στην έλλειψη ευθυνών.. Δεν θα υπεισέλθω σε εννοιες λέξεων και φιλοσοφία του τύπου "μα και η απόλυτη ελευθερία έχει ευθύνες" γιατί άλλο παντελάκη μου και άλλο παντελή μου (ελπίζω να εννοώ το ίδιο με την παροιμία).

Φοράω τα καινούρια μου ανατομικά, γιατί περνάει η ηλικία και αρχίζουν οι αρθρίτιδες, και μπορντοροδοκόκκινα, γιατί τώρα πια ξέρω τις αποχρώσεις των χαλιών της γνωστής χαλιά-παρουσιάστριας (ωχ μπέρδεψα τους τόνους) σταράκια και είμαι ελεύθερη!!!

Είμαι πολύ χαρούμενη!

Σε φιλώ!

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΓΕΝΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

Να κάνουμε ευχάριστο και όχι επώδυνο το να είσαι γυναίκα, οπουδήποτε στον κόσμο και αν έχεις γεννηθεί.

Και για να μην είμαι τόσο συγκαταβατική, αυτοί και αυτές που προκαλούν ή αναγκάζουν ή εκτελούν τέτοιες πρακτικές εν έτει 2010, ώστε να υφίστανται την αγριότητα της κλειτοριδεκτομής τα μικρά κοριτσάκια, όπως ήμασταν εγώ κι εσείς παιδάκια στα 6, τα 8, τα 12, θέλουν ΚΡΕΜΑΣΜΑ.

"Υπολογίζεται πως 120 με 140 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί τις συνέπειες της βλαβερής και επικίνδυνης αυτής πρακτικής και 3 εκατομμύρια κορίτσια εξακολουθούν να τίθενται σε κίνδυνο εξαιτίας της κάθε χρόνο".

Αυτά τα έχουν κάνει οι άντρες ανά τους αιώνες. Επειδή η φύση τους έδωσε @@ θέλουν να απαυτώσουν τον κόσμο όλο. Έλεος.

Μάλλον ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ.

Άπειλο-απειλότελο-απειλότατο

Μέσω γουόκι-τόκι μου δήλωσε πριν ο γιος μου "μαμά σ΄αγαπάω μέχλι το απειλότελο". Αντικατάσταση το "λ" με "ρ". Τι άλλο να θέλω;

Εγω σ' αγαπώ μέχρι το απειλότατο. Και σένα και τον άλλον. Τον μικλό.

Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα. Λιποθύμησα κατά τις οκτώ και τριανταδύο πρώτα λεπτά. Για καλή μου τύχη τα μωρά μου είχαν κοιμηθεί. Για την ακρίβεια το ένα είχε κοιμηθεί- το μικρό- το άλλο - το μεγάλο- είχε λιποθυμήσει και αυτό λίγο πριν από εμένα. Θυμάμαι τη Λ. τη μαμά του Γ. που μου έλεγε ότι ο Γ. όταν ήταν μικρός είχε δύο ταχύτητες, φουλ σπιντ και οφ. Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει... Παλιά έβλεπα παιδάκια σαν το δικό μου- το μεγάλο- τώρα και απορούσα πώς γίνεται να τα αντέχει η μαμά τους και τι κάνει για να αντεπεξέλθει. Τώρα το ζω. Μόνο που τώρα δεν απορώ πώς γίνεται να τα αντέχεις γιατί η απάντηση είναι απλή: γιατί τα αγαπάς. Αλλιώς πραγματικά δεν υποφέρονται!!!

Αφού λοιπόν λιποθύμησα τόσο νωρίς, και συνηθισμένη να κοιμάμαι ελάχιστα τα τελευταία 4 χρόνια, ξύπνησα στις 5. Ξεκούραστη πάντως και με λαμπερό δέρμα. Καλά λένε πως αν κοιμηθείς νωρίς το βράδυ ξεκουράζεσαι. Ισχύει τελικά. Μόνο που δεν με παίρνει να κοιμάμαι στις 9 τα βράδια, γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κάνω εκτός από το να φτιάχνω λαμπερό δέρμα, χωρίς μπότοξ.

Το νέο της χθεσινής ημέρας είναι ότι η ξαδέ θα φύγει τελικά για Αμερική (πάλι). Το θέμα του μήνα θα είναι τώρα ποιος θα συνεφέρει τη θεία μου (πάλι).

Αυτός ο μήνας έχει ταξίδι εσωτερικού. Ο άλλος εξωτερικού. Πήρα και καινούρια μηχανή, κόκκινη, ελπίζω να μην την ξεχάσω πάλι, γιατί όπου πάω δεν έχω ποτέ μηχανή μαζί και φυσικά ούτε φωτογραφίες.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε αφήνω τώρα γιατί έχω δύο τρία πραγματάκια να κάνω: να τελειώσω μία εργασία, να γράψω δύο αγωγές και να αντιγράψω μία απόφαση, να μαγειρέψω, να παίξω- μάντεψε με ποιον, να κάνω μερικά επαγγελματικά τηλέφωνα, να πληρώσω λογαριασμούς, να πάω Τράπεζα γιατί σπάσαμε τον κουμπαρά και αν τα κρατήσω σπίτι θα τα φάω τα λεφτά του παιδιού, και δεν ξέρω γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι και κάτι άλλο θα προκύψει κατά τη διάρκεια της ημέρας. (Ειμαι χειραφετημένη γυναίκα βλέπεις και έχω τη δουλειά μου- την ανεξαρτησία μου. Έπρεπε να είχα παντρευτεί Σουηδό τελικά. Γαμώ τις φεμινιστικές σπουδές μου. Γαμώ.)

Λαβύρινθος

"Μα τι άλλο είναι ο λαβύρινθος αν όχι ένα σύστημα λίγο-πολύ αυθαίρετων παραλλαγών πάνω σ' ένα θέμα-κέντρο που ο εμπνευστής του γνωρίζει πεπερασμένο κι ο ναυαγός στους άπειρους διαδρόμους του το θεωρεί άπειρο;"

Απόσπασμα από την εισαγωγή του Αχιλλέα Κυριακίδη στα Άπαντα Πεζά του Μπόρχες-Εκδ. Ελλην. Γράμματα.

Εκτός από τις συγκλονιστικές μεταφράσεις του έργου του Μπόρχες, ο Κυριακίδης αποδεικνύει τη μεγαλοσύνη του. (Κατά τη γνώμη μου πάντα). Και με δυο λόγια εξηγεί σε όλους μας, πώς όλα αυτά που γράφουμε, ενώ δείχνουν διαφορετικά, παραλλάσσονται κάθε φορά και αποδίδουν τις εμμονές του καθένα μας... Και είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν, γιατί στο βάθος μόνο εμείς τις γνωρίζουμε... (Και ενδεχομένως ούτε κι εμείς..)

Ας γράφουμε λοιπόν, να ανακαλύψουμε τις εμμονές μας, και ποιος ξέρει μετά, ίσως να αποκαλύψουμε τον εαυτό μας...

Κάθε Τρίτη κάνω γιόγκα. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω πιο συχνά. Μέχρι το Λύκειο πάντα έκανα κάτι σχετικό με γυμναστική. Χορό, ρυθμική, μπάσκετ, γυμναστήριο, τρέξιμο.. Η κάθε ασχολία κρατούσε περίπου δύο χρόνια- μάλλον είναι το όριό μου, και οι μεγάλες σχέσεις μου στα δύο χρόνια περίπου σταμάτησαν. Μετά το Λύκειο το έριξα στις μπύρες. Όταν ήμουν στη σχολή έμενα Χαριλάου. Είχε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι που γράφτηκα, πήρα καινούριες φόρμες και παπούτσια, και πήγα πέντε φορές. Ευτυχώς δεν πρόλαβα να κάνω εκείνη την εξάμηνη συνδρομή που μου πρότειναν- ακόμα θα την έκλαιγα. Από κει και πέρα το χάος.

Μέχρι το Σεπτέμβρη που είδα πλέον ότι δεν πάει άλλο. Το σώμα μου άρχισε να πονάει παντού, βάλε και τη σκολίωσή μου, βάλε και τα οικογενειακά βάρη, βάλε και τα κιλά της εγκυμοσύνης ανέβα κατέβα... Δεν μπορούσα να σταθώ. Ένας φυσιοθεραπευτής που προσπαθούσε να με ισιώσει μία μέρα με ρώτησε τι κάνω και η δεξιά ωμοπλάτη είναι κατεστραμμένη. Τι να του πω, ότι κρατάω το μωρό - δέκα κιλά τότε- με το δεξί, μαγειρεύω με το αριστερό και γράφω στο λάπτοπ με τα δάχτυλα των ποδιών; Ή ότι από το ξενύχτι δεν μπορώ να ξαπλώσω δυο ώρες σερί να ευθυγραμμιστώ λιγάκι..

Με αυτά και με αυτά, άρχισα γιόγκα. Αναγκαστικά. Παρ' όλο που κάνω μόνο μία φορά την εβδομάδα έχω δει απίστευτα αποτελέσματα στη δύναμή μου, στη στάση του σώματος και... εξαφανίστηκαν οι πόνοι μέσης και πλάτης...

Μέχρι το τριήμερο στα μέσα Φλεβάρη καίγομαι. Όχι ότι μετά αλλάζουν και πολλά.. αλλά λίγο καλύτερα. Ίσως και να κοιμάμαι μέχρι και 6 ώρες την ημέρα. Ποια εγώ, που αν δεν έκλεινα δωδεκάωρο σερνόμουν. Αλλά τι να κάνεις.. μάλλον κοιμήθηκα πολύ μαζεμένο.

Όλη μέρα νυστάζω.. Και μόλις έρχεται το βράδυ ξυπνάω. Αυτό είναι καλό όταν είσαι φοιτήτρια - στην Ελλάδα βέβαια μόνο, γιατί στον υπόλοιπο κόσμο οι φοιτητές... διαβάζουν! Μετά τα 25 περίπου κατά μέσο όρο αρχίζει συνήθως ένας αγώνας δρόμου. Κι εκεί που ήσουν με το φραπέ στο χέρι- αραχτή στην καφετέρια, αρχίζεις και έχεις το φρέντο εσπρέσσο μέτριο με τριμμένο πάγο στο χέρι- αλλά στο όρθιο τρέχοντας πέρα δώθε να προλάβεις. Ποτέ δεν προλαβαίνεις φυσικά.

Είναι ωραίο να έχεις περάσει όμορφες στιγμές στη ζωή σου, αλλά ακόμα καλύτερο είναι να συνεχίζεις να περνάς όμορφες στιγμές. Ναι, ακόμα και όταν οι υποχρεώσεις αυξηθούν. Και τότε περισσότερο μάλιστα. Γιατί όλα σε έχουν ανάγκη. Και αν δεν περνάς όμορφα θα έχεις μόνο υποχρεώσεις, και τότε τι ζωή θα είναι αυτή... Κι επειδή μάλλον μούφα είναι η μεταθανάτια ζωή και μόνο την προθανάτια έχουμε, είναι κρίμα να την αφήνουμε να ξεγλιστράει χωρίς να περνάμε όμορφα.

Να απολαμβάνουμε αυτό που ζούμε και να ονειρευόμαστε ταυτόχρονα. Νομίζω αυτό είναι το νόημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.

Αν χος, έχω τρομερό αν χος!

Μιλάω με τις κοπέλες στο τηλέφωνο για την πορεία των εργασιών. Είναι αγχωμένες. Θα μπορούσα να το καταλάβω πέντε χρόνια πριν.

Θυμάμαι εκείνο το σεμιναριακό μάθημα γερμανικού συνταγματικού. Κάθε Τρίτη 6 με 9. Απίστευτο που θυμάμαι ακόμα την ώρα. Όλη την εβδομάδα διάβαζα για αυτό, σκεφτόμουν την επόμενη φορά που θα με δείξουν και θα πρέπει να μιλήσω, ήμουν τρομερά αγχωμένη. Οι καθηγητές ήταν οι μασκότ της σχολής. Ο Schlink πασίγνωστος πια λόγω του έργου Σφραγισμένα χείλη, τότε ακόμα ως βιβλίο ήταν μπεστ σέλερ με τον τίτλο Der Vorleser και φυσικά στα ελληνικά το αποτυχημένο κατά τη γνώμη μου όνομα Διαβάζοντας στη Χάννα (είναι αξιοσημείωτο βέβαια πώς ο ελληνικός τίτλος άλλαξε από το βιβλίο στην ταινία). Τον άλλον δεν τον θυμάμαι. Θυμάμαι την όψη του, αλλά όχι το όνομα. Μάλλον επειδή ήταν λίγο πιο γλυκός από τον Schlink. Ο τρόμος σου μένει πιο πολύ. Δεν ήταν μόνο επιτυχημένος καθηγητής και συγγραφέας, αλλά και δικαστής. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι είχα να κάνω με βεντέτα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με κοίταξε και μου είπε "εσείς θα έχετε τη μουσουλμάνα"- έπρεπε να υπερασπιστώ το συνταγματικό δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της ανεξιθρησκίας μίας μουσουλμάνας νηπιαγωγού που φορούσε μαντήλα στην αίθουσα. Κόντεψα να λιποθυμήσω. Ευτυχώς τα πήγα καλά. Δυστυχώς ήταν η πρώτη μέρα. Το άγχος άρχισε και δεν σταμάτησε ποτέ ξανά. Με αρρώσταινε. Μου έφαγε τα σωθικά.

Απίστευτο μου φαίνεται πια. Δεν υπάρχει περίπτωση να αγχωθώ με κάτι τέτοιο. Ποτέ ξανά. Αυτό είπα στην Μ. χθες. Ξέρω ότι πρέπει να κουραστώ πολύ για να αντεπεξέλθω, αλλά όχι και να αγχωθώ. Δεν αγχώνομαι με τίποτα για κάτι τέτοιο. Γιατί;... Μα γιατί.... και τι θα γίνει αν δεν προλάβω; Ή αν δεν πετύχω; ΤΙΠΟΤΑ. Τι; Θα με διώξουν από το πρόγραμμα; Θα μου κόψουν μονάδες; So fucking what? που λέει και η Σαμάνθα - είδωλο. Άρα δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχωθώ.

Ξέρω πως αυτό είναι καθαρά βιωματικό και δεν περιγράφεται ούτε υπαγορεύεται. Αλλά πραγματικά, από τότε που γέννησα, μόνο η ζωή, η υγεία και η ευτυχία με αγχώνει. Δεν μου καίγεται καρφάκι να μου πάρουν το αυτοκίνητο, το σπίτι, να μην τα πάω καλά στη δουλειά, στη σχολή και οτιδήποτε άλλο συναφές. Μόνο η ζωή και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία, η υγεία και η αρρώστια με κάνουν να αγχωθώ.

Κουραστείτε λοιπόν, αλλά προς θεού (Βούδα- Αλλάχ κλπ.), μη μου αγχώνεστε...

Και μια που μίλησα για μαντήλα, θα βαρύνω λίγο το κλίμα, αλλά νιώθω υποχρεωμένη να το κάνω, γιατί ήταν μόνο γυναίκα, μετανάστρια, μουσουλμάνα.

δράμα

Έχω που έχω τα ψυχολογικά μου, με πήγανε χθες στο "Λα πουπέ". Ο απέναντι κοιμόταν. Μάλλον τον είχε σύρει η διπλανή του. Τι να κάνεις.. Σχολίασε η αδερφή μου πως για αυτό δεν πρέπει ποτέ να πάμε τον μπαμπά στο θέατρο. Για να μη ροχαλίσει- γιατί τον ύπνο τον έχουμε σίγουρο. Τα παιδιά από κάτω μας ήταν γεννημένα το 1994 και- ω του διαβόλου- δεν ήταν μωρά. Δεν το πίστευα. Τόσο πολύ έχω μεγαλώσει; Τα παιδιά που γεννήθηκαν τη χρονιά που έκανα σεξ για πρώτη φορά πάνε θέατρο και είναι κάτι μαντραχαλαίοι -που λέει και η γιαγιά μου- μέχρι εκεί πάνω.. Καταλαβαίνεις τι πέρασα. ψυχολογικά+ παιδιά του '94+ Λα πουπέ

Ο μονόλογος ήταν -κατά τη γνώμη μου- εξαιρετικός. Συγκλονίστηκα απίστευτα και δυστυχώς είχα βάλει και μάσκαρα. Μόνο αλκοόλ με έσωνε μετά την παράσταση.( Άντε και ένα βρώμικο από Μιχαλακοπούλου). Τελικά μου έκατσε μόνο το αλκοόλ.

διάλεξε θεραπεία

Το πάω προς ψυχανάλυση μεριά. Δεν τη γλυτώνω. Οπωσδήποτε ένα ταξιδάκι μόνη λίαν συντόμως. Να χαλαρώσω λιγάκι.

Για Θεσσαλονικούλα το βλέπω.

Ποτέ δεν θα είναι ξανά η ίδια, όμως κάτι κρατάει από τα στέκια τα παλιά, έτσι να νομίζω ότι ξημέρωσε πάλι και ώρα να φύγουμε από το Berlin. Δεν το σηκώνω πλέον και το ποτό, ξεσυνήθισα. Ίσως και καλύτερα, έτσι μου έρχεται και πιο φτηνό το μεθύσι... Δύο ποτά και έχω φύγει..